WONEN IN ITALIË – Het leven gaat verder
Hoe gaat het nou met je, wordt me de hele dag gevraagd. Dat is moeilijk uit te leggen. Rouw gaat in golven. Tenminste bij mij.
Als ik afleiding heb, kan ik me redelijk goed voelen. Maar als de avond en vooral de nacht valt, dan kan het gemis me opeens overvallen.
Gelukkig heb ik veel afleiding. Een dag na thuiskomst belde het Rode Kruis al op. Er zouden vrijdagavond twee nieuwe ambulances in gebruik genomen worden. Er werd van mij verwacht dat ik daar als vrijwilliger bij zou zijn. Na afloop zouden we gezamenlijk eten.
Lees meer
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.