WONEN IN ITALIË – Een logé


De zomer bereikt op 15 augustus, op 'Ferragosto' in Italië zijn hoogtepunt. Ferragosto is een nationale en religieuze feestdag (Maria Hemelvaart) in de week dat alle Italianen op vakantie zijn. Aan de kust is het druk, liggen de stranden vol en spelen 's avonds tot laat bandjes op de 'lungomare'.

Voor mij betekent het ook dat het seizoen van de logé's is aangebroken. Heel gezellig maar ook vermoeiend want ik stel aan mezelf hoge eisen als gastvrouw. "Ien kan het niet een beetje minder?" zei afgelopen week een vriendin tegen mij die hier logeerde.

"Geperst sinaasappelsap, drie soorten kaas, een gebakken eitje, dat is voor mij echt niet iedere dag nodig." Maar ik doe graag iets goed als ik het doe en ik vond het gewoon leuk om haar te verwennen. Dit jaar start met dèze vriendin voor mij het logeer-seizoen, want tot eind september komen met enige regelmaat vrienden logeren. En aan iedere logeerpartij gaan vaste voorbereidingen vooraf.

Eerst het huis schoonmaken èn de tuin natuurlijk want van wieden zal niet veel komen. Bedenken wat ik voor lekkere hapjes in huis zal halen. Meestal wordt er tussen de middag buiten de deur gegeten en bied ik 's avonds een lichte maaltijd aan.

Kijken of er nog iets leuks te doen is waarmee ik mijn logé een plezier kan doen en dan op de dag van aankomst de gang naar Genua. Ik zeg altijd dat ik mijn vrienden wel van het vliegveld in Genua ophaal maar niet naar vliegveld Caselle bij Turijn rijd. De tocht over de Aurelia langs zee is een uitje maar twee uur over de autostrada naar Caselle is een straf.

Half twee komt ze aan. Er is maar één uitgang en daar sta ik pal voor. Even later verschijnt mijn vriendin stralend tussen de automatische deuren. In vakantieoutfit en slechts met een klein koffertje in de hand. We lopen naar de auto en rijden even later Genua uit, weer over de Aurelia. De zee, de zon, de bougainvillea, de pasteltinten van de huizen brengen mijn vrienden altijd meteen in een vakantiestemming.

Ik ga ook altijd meteen met mijn logé's vis eten in een restaurantje aan het strand in Varazze. Ook deze vriendin geniet meteen met volle teugen. Heerlijke pasta met vis en een droog wit wijntje, kun je een vakantie beter beginnen?

"Ien ik wil een beetje meebeleven hoe jouw leven hier is" zegt mijn vriendin als ik naar haar wensen informeer. Dus neem ik haar zondag mee naar Murazzano waar ik in het kerkkoor meezing. Als we bij café Gianduja aankomen, zit mijn koorgenote Natalina er al met wie ik van te voren altijd koffie drink. Ik leid mijn vriendin naar een stoel naast haar en ga koffie voor ons halen.

Als ik even later terugkom, zitten de dames geanimeerd foto's van hun kinderen uit te wisselen. Natalina kwekt er vrolijk op los zonder zich erom te bekommeren dat mijn vriendin geen woord Italiaans verstaat.

Na de kerk gaan we bij Lele eten. Ik vertel dat je geen menukaart krijgt maar dat de gangen achter elkaar worden opgediend en voor alle gasten dezelfde zijn. Een stuk of vijf voorgerechten (dan hebben we bij binnenkomst al een schaal hapjes gehad), twee pasta's, vlees met groente, enkele toetjes op één bord, een glas dessertwijn en tenslotte wordt er een fles Grappa voor onze neus gezet. Maar dan kunnen wij allang geen pap meer zeggen.

Thuis in m'n tuin liggen we een uur lang ongegeneerd te snurken en dan moeten we alweer naar Murazzano voor een klassiek concert dat Monica, de leidster van ons koor, ieder jaar organiseert. Het is erg mooi maar we willen na afloop weer zo snel mogelijk gestrekt in mijn tuin.

Maandag gaan we naar Monesiglio. Als we er op een terras koffie drinken komt er net een Rode Kruis-collega langs, Maria. Ik zeg dat we zo even langskomen. Eenmaal daar laat Maria mijn vriendin apetrots de ambulance zien.

Dinsdag naar de markt in Dogliani. Eerst maar koffie op een terras. We zitten nog niet of mijn mede koorlid Natalina duikt weer op. Ze gaat meteen naast mijn vriendin zitten en laat haar een bloesje zien dat ze zojuist heeft gekocht. Onverstoorbaar doet ze haar verhaal en het lijkt wel of de twee elkaar zonder elkaars taal te spreken toch zonder meer begrijpen.

En dan zijn we alweer op de terugweg naar Genua. De dagen zijn omgevlogen. Ze zegt dat ze nu een beter beeld heeft van mijn leven hier. Ik heb door haar ook een moment beleefd waarin ik besefte hoe anders mijn leven hier is.

Ik zag haar bezig op haar telefoon en ze zei:"Zo, even een afspraak met Ruud en Marianne verzet op 31 augustus". 31 Augustus??? O ja, in Nederland maak je afspraken voor over 2, 3, 4 weken en zo loopt je agenda vol. Dat is een fenomeen dat ze hier echt niet kennen. De dagen vullen zich hier vanzelf.

Mijn vriendin gaat weer naar huis, naar haar eigen leven. We drinken nog even koffie in een strandtent en voor we het weten, doemt daar het vliegveld alweer op. Ze verdwijnt in de vertrekhal en ik rijd terug naar Mombarcaro.

Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl