WONEN IN ITALIË – Het blijft zwoegen
Opeens is het koud. En er wordt ook nog sneeuw verwacht. En terwijl ik met armen vol hout van buiten naar binnen loop, krijg ik visioenen van een lekker warm flatje in Hilversum. Met een thermostaat die je gewoon op 21 graden kunt zetten.
Hier ben ik de hele dag bezig het huis warm te houden. De houtstapel verdwijnt in een angstwekkend snel tempo in de houtkachel. 's Avonds als ik geen tv kijk, maar in een andere kamer lees, gaat de pelletkachel daar aan. Maar de pellets zijn op en ik moet alweer bijhalen.
In de zitkamer staat de tv en daar is het ijskoud. Sinds kort heb ik daar 's avonds een elektrisch kacheltje aan staan wat de ergste kou verdrijft. Gehuld in één van mama's plaids kijk ik er tv. De radiatoren blijven koud want cv is hier niet te betalen.
Maar als het zonnetje dan weer doorbreekt en dat doet het hier al snel en ik zie mijn tuin daar liggen, met de door Giorgio nieuw aangelegde moestuin, de fruitbomen keurig gesnoeid, de grasmat bestrooid met mest, tulpenbollen in de grond, ja dan voel ik dat ik echt nog niet toe ben aan dat flatje.
Ik hoop het hier nog een paar jaar vol te houden, maar op zeker moment zal het te zwaar worden en zie ik me niet meer met die zware pelletzakken rondsjouwen. En dadelijk mijn auto opgraven uit de sneeuw.
Ik heb onlangs een aardig Nederlands stel leren kennen dat een kilometer of 15 verderop een huis midden in het bos heeft gekocht. Om er te komen moest ik het laatse stuk een hobbelig pad volgen en daarna een bospad inslaan. Nu allemaal nog te doen. Maar in de winter, met sneeuw?
Ik heb ze aangeraden contact met hun gemeente op te nemen. Dan kunnen die, indien nodig, een sneeuwschuiver sturen. Ze wonen er pas sinds april en moeten alles nog uitvinden.
Elly vertelde dat ze onlangs midden in de nacht wakker werd van een 'giro' (kruising tussen een eekhoorn en een muis) die over de muur van de slaapkamer liep.
Het doet me weer aan mijn eerste jaren hier denken. Een slang in de bestekla, een vos in de salon en een 'giro' op de wasmand in de badkamer. En dat zijn nog maar enkele voorbeelden.
De technische problemen waren misschien nog erger, de boiler die het liet afweten, het slechte dak waar de wind doorheen blies, de tuin vol troep van de vorige eigenaren. De man van Elly is technisch onderlegd en dat is een groot voordeel. Mijn technische kennis gaat niet verder dan een batterij verwisselen.
Inmiddels ben ik bijna tien jaar verder en kijk nu eens: alles werkt en zo niet, dan weet ik wie ik moet bellen. Pino houdt mijn huis muis- en 'giro'-vrij. Afgelopen week lag er op een ochtend een levensgrote doodgebeten 'giro' op de keukenmat.
Hij was zeker 20 cm. lang. Een paar jaar geleden zou ik het nog hebben uitgegild, maar nu pakte ik veger en blik, veegde hem koelbloedig op en smeet hem ergens tussen de bosjes (van de buren).
Zo zal dit leuke stel ook eerst alles een keer moeten ervaren, zoals iedereen die vanuit ons comfortabele landje hier komt wonen.
Je groeit in dit leven dat vergeleken met het Nederlandse leven een stuk minder comfortabel is, maar aan de andere kant zo puur, zo dichtbij de natuur, zo vol prachtige vergezichten en tussen lieve mensen die altijd tijd voor je maken al kennen ze je nauwelijks.
Iedere keer als ik 's ochtends het dorp uit rijd, voor één of andere boodschap, je hebt hier voor alles de auto nodig, alles is ver, en ik zie dan de bergen zich tegen de hemel aftekenen, het golvende landschap in vele tinten, dan prijs ik mezelf dat ik hier nog steeds kan wonen.
Ik vertrouw erop dat ik het zelf wel aanvoel als het tijd voor een flatje wordt.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
