WONEN IN ITALIË – Sant'Anna di Vinadio
Ons koor Due Torri Maria Tarditi was uitgenodigd om te komen zingen in Sant'Anna di Vinadio.
Dat is één van de hoogste pelgrimsoorden van Europa. Het ligt op 2034 meters hoogte in een zij-dal van de Valle Maira, dus best een eindje van Mombarcaro verwijderd.
Omdat dirigent Daniele ook nog met ons wilde oefenen, moesten we in alle vroegte vertrekken. Ik reed mee met Paola Prato en Germano Braida.
Om zes uur reden we weg bij hun boerderij. Een beetje geradbraakt want Paola en ik hadden beiden geen oog dichtgedaan.
In het stadje Demonte gingen we ontbijten, altijd gezellig met Italianen, voor de inwendige mens wordt goed gezorgd.
Daarna kronkelden we omhoog langs een steeds smaller wordende bergweg. Een uitdaging voor lopers en wielrenners die in steeds groteren getale over de weg zwoegden.
Rond het jaar duizend trokken er steeds meer pelgrims en handelaren over de Alpen. Het moet omstreeks die tijd zijn dat er aan de top van de berg Lombardo een eerste kapelletje verrees.
Het kapelletje wordt gewijd aan de ouders van Maria, Anna en Gioacchino. En als een herderinnetje, jaren later, beweert dat de heilige Anna aan haar is verschenen, op een bergweide, kent het enthousiasme van de plaatselijke geestelijkheid geen grenzen. Sant'Anna wordt een echt bedevaartsoord.
Ik vind het ook een magische plek, moet ik zeggen. Aan weerszijden van de kerk rijzen de Alpentoppen op. Het landschap is indrukwekkend en ook de kerk is apart.
Tegen de muren hangen honderden votief-gaven. Dat zijn voorwerpen waarmee gelovigen de zegen of genezing voor een naaste afsmeken.
Zo heb ik van een vriendin een sjaaltje van haar doodzieke moeder meegekregen. Ik deponeer het in een doorzichtige kubus die naast het immense Maria-beeld staat en die al boordevol giften zit.
Om elf uur begint de open luchtmis waarin wij ons flink roeren. Uit volle borst zingen we boven de verouderde airconditioning uit die onder de arcaden staat te ronken.
Daarna gaan we gezamenlijk lunchen. Verschillende koorleden hebben hun man of vrouw of andere familie meegenomen. Jammer genoeg loopt het niet helemaal gesmeerd in de keuken.
We worden bediend door piepjong personeel waar niets mis mee is, maar we moeten zo lang op de verschillende gangen wachten, dat ons middag-concert met een halfuur moet worden uitgesteld.
Dan, de tiramisu net achter de kiezen, verhuizen we naar de zaal waar we zullen optreden en stellen ons op voor het middag-concert. Zit het aanvankelijk nog niet vol, als we eenmaal aan het zingen zijn, stromen belangstellenden toe.
'Preghiera', 'Venche duma', 'La Montanara', ik vind dat we aardig op dreef zijn. Volgens Daniele is de akoestiek niet je dat en boeten onze stemmen met volle buiken ook aan kracht in.
Ik vond dat het toch heel aardig klonk en het publiek was ook enthousiast. Tevreden beginnen we aan de terugreis. We stoppen weer in Demonte, deze keer voor een ijsje.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
