WONEN IN ITALIË – Dokter met pensioen
Je kunt zeggen dat Mombarcaro deze week behoorlijk in rep en roer was. Wat was er aan de hand? Onze huisarts Ugo Valesano gaat met pensioen.
Het hing al een tijdje in de lucht, hij staat voor z'n 70e verjaardag, maar hijzelf deed er nogal vaag over, alsof hij het nog niet wist. En nu gaat hij opeens per 1 juni weg.
Veertig jaar lang hield hij hier iedere dinsdag spreekuur en op afspraak soms ook vrijdag. Iedere dinsdag zat de wachtkamer stampvol.
Vooral met vrouwen. Want behalve dat hij een hele aardige dokter is, is hij bepaald ook niet een van de lelijkste. Als ik zelf wel eens kwam, zag ik bijna alleen maar vrouwen zitten.
En nu is hij dus opeens weg. Dinsdag zit de nieuwe dokter er al: Francesca Camardella.
Het ongelofelijke is namelijk dat ons dorp, dat maar een paar honderd inwoners telt, wel twee opgeleide huisartsen binnen zijn gelederen heeft: Francesca en Denise Barbiero.
Twee dikke vriendinnen die jaren geleden samen medicijnen gingen studeren en daarna weer teruggekeerd zijn in het dorp.
Het schijnt dat ze samen Valesano gaan vervangen, die in een stuk of vijf dorpen telkens op een andere dag spreekuur hield.
De overgang naar een nieuwe huisarts gaat niet automatisch, nee je moet naar de ASL (Italiaanse GGD) gaan en je daar bij de nieuwe arts inschrijven. Dus ontstond er meteen een run op de ASL-loketten.
Toen ik dinsdag voor het Rode Kruis bij de ASL in Monesiglio de urine- en bloedmonsters ging ophalen, stond er een rij tot buiten in de straat. Binnen zat het vol. Wat is hier aan de hand, dacht ik.
Later begreep ik dat de Italiaanse bureaucratie dit in de hand werkt. Zelf ging ik gisteren naar het loket in Ceva. Ik was nummer 10 dus het viel mee. Ik liet me inschrijven bij Francesca.
Ik kreeg keurig een formulier mee met Francesca's gegevens, telefoonnummer en spreekuren. Nieuw is dat voortaan alle visites op afspraak gaan, dus je kunt niet meer, zoals bij Valesano, zomaar binnen lopen.
Verder is de zomer begonnen. Na een voorjaar waarin mooie dagen werden afgewisseld met regen, is het nu alle dagen heerlijk warm. Nog een week en dan gaan de scholen dicht en begint de vakantie.
In mijn kleine huishoudentje heeft Olly zijn intrede gedaan, het katertje van Grazia. Hij kwam de tuin binnen en huppelde het terras op alsof ie thuis was. Pino en Toto zaten gebiologeerd naar hem te kijken.
Inmiddels zijn Pino en Olly vriendjes geworden. Die arme Toto vindt hem ook leuk maar ligt met zijn gezwollen pootje de hele dag op het terras of op de bank.
Dinsdagochtend om half tien ga ik met hem naar de oncoloog in Ceva. Die bespreekt, na uitvoerig onderzoek, met mij en mijn dierenarts, wat er met hem moet gebeuren.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
