WONEN IN ITALIË – Roadtrip met oud-collega's
In de auto, net in een gevaarlijke bocht, ging m'n telefoontje. Oud-collega Marga. Een stortvloed van woorden. Ze wilde een paar dagen naar Piemonte komen, met man en vriend Peter. Of ik een betaalbaar hotel wist. En of ik hen dan gedurende hun verblijf hier, wilde begeleiden want tja met 78, 83 en 89 jaar waren ze niet meer de jongsten. Dus......
Omdat ik graag met Marga en Ben te doen heb, Peter kende ik niet, ging ik meteen voor ze aan de slag. Ik wist een leuk familiehotel in Bossolasco. Wel een half uur rijden bij mij vandaan via het bochtige dal van de Belbo, maar alla, ik ben wel wat gewend.
Ze kwamen op een woensdagmiddag aan. Na een hartelijke begroeting en de vele groeten die ze aan mij moesten overbrengen, gingen we wat drinken en daarna in een restaurant eten.
En Marga zou Marga niet zijn als ze niet meteen een creatief project in haar hoofd had, dat beslist in deze drie dagen uitgevoerd moest worden. Haar neef was jarig en die hield erg van 'pasta all'arrabbiata'. Maar hij deed er altijd paddestoelen bij.
Gatsie, dat is echt vloeken in de Italiaanse keuken. Ze wilde dan ook een kok vinden die op beeld zou zeggen hoe je 'pasta all'arrabbiata' maakt en natuurlijk zonder paddestoelen.
"Laat het even bij me landen Marga" zei ik. "Ik moet er even over nadenken." We aten heerlijk en ik legde hen mijn plan voor de komende drie dagen voor. Besloten werd dat ik in de Panda voorop zou rijden en Marga mij in de Volvo zou volgen.
Om half tien schoof ik de volgende dag bij hen aan het ontbijt aan. We reden op deze eerste dag naar het wijngebied rondom Barolo en Monforte. Ze waren onder de indruk van de met wijngaarden bedekte heuvels en de kleurrijke dorpjes.
In het hotel sloot Marga meteen vriendschap met eigenaar Fabrizio. Ze legde hem uit wat voor filmpje ze wilde maken en al op avond twee speelde hij de hoofdrol in Marga's 'produktie'. Ze dicteerde hem wat hij moest zeggen en terwijl wij op het terras zaten te eten, hoorden we aan het gelach en gebrul vanuit de keuken dat het filmpje daar kennelijk al werd opgenomen.
"Wat een leuke mensen" zei Fabrizio later tegen mij. Marga had binnen één dag het hele personeel om haar pink gewonden.
Dag twee: Alba. Opnieuw reden we met twee auto's achter elkaar, deze keer naar de truffel-hoofdstad. Het was erg warm. Nadat we door het oude centrum waren gelopen, zochten we de koelte op in de kathedraal.
Iedere dag werd duidelijker dat mijn gasten na de ochtendrondrit en de lichte lunch toe waren aan wat rust. Ik bracht ze dan terug naar hun hotel om even te slapen of te lezen.
Ik dook dan weer in mijn gele autootje het dal in naar Mombarcaro en nam twee uurtjes rust in m'n tuin. Om tegen zevenen de auto weer te pakken en het dal weer in omgekeerde richting over te steken.
Dag drie ging het hele gezelschap bij mij in de Panda. We zouden wat kleine dorpen bezoeken die alleen via smalle bochtige wegen te bereiken zijn, dus ik drong aan om de Volvo een dag thuis te laten. Ze waren allang blij.
We reden allereerst naar San Benedetto Belbo, waar schrijver Beppe Fenoglio zijn vakanties doorbracht. Maar niemand had ooit van hem gehoord, dus konden we het museum en andere memorabele plekken lekker laten zitten.
Ik had voorgesteld om bij mij thuis op het terras te lunchen. Dat idee werd met groot enthousiasme ontvangen. Marga en ik deden inkopen in het plaatselijke winkeltje en met zakken vol meloen, prosciutto, brood, tomaten, kaas togen we naar Mombarcaro.
Ze waren verrast over m'n huis, de tuin, het uitzicht. Ze wandelden wat rond en ik wees ze op de gemakkelijke stoelen om even in uit te rusten. Ik dook de keuken in om alles op te ruimen en de lunch voor te bereiden.
Toen ik even later naar buiten liep, zag ik drie mensen uitgestrekt op hun stoelen liggen en alledrie in diepe slaap. Met 30 graden in een hete auto plaatsjes bekijken, hakt er, zeker op je tachtigste, best in. Ik liet ze lekker slapen.
Een uur later bereidde Marga de lunch en even later zaten we heerlijk buiten te eten.
Iedereen was een beetje bijgekomen en er was weer energie voor nog een dorp.
De volgende dag zouden ze 's morgens naar Fanghetto, bij Ventimiglia, vertrekken, waar Peter een huis heeft. Marga zou, zoals de hele reis al, rijden. Schrijf je helemaal voor me op hoe ik moet rijden, vroeg ze me. Van Ben hoorde ik dat Marga in de auto van Peter weliswaar navigatie heeft, maar dat Peter naast haar steeds op Google maps op zijn telefoontje kijkt en haar dan corrigeert.
Dus stap voor stap opgeschreven hoe ze moesten rijden. 's Avonds kreeg ik het volgende bericht van Marga: "Veilig aangekomen. Mooie route vanmorgen. Met zoenen en tranen in de ogen afscheid genomen. Wat een lieve mensen. Fabrizio is mijn nieuwe vriend."
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
