WONEN IN ITALIË – Toerisme

Toeristen strijken neer op het terras van de bar in Mombarcaro. "Wat heerlijk hier hè?" zegt een Nederlandse vrouw tegen haar man. Het is een echtpaar uit Rotterdam met drukke banen, zoals ze me later zullen vertellen. "Het is hier zo relaxed" zucht de vrouw genietend van het uitzicht.

Mombarcaro ligt op een hoogte van 900 meter en is het hoogst gelegen plaatsje van de Langhe. Dat maakt het ook een toeristische trekpleister. Ieder zonnig weekend en de hele zomer lang wordt ons dorp overspoeld met wielrenners, motorrijders en wandelaars.

Vanaf de piazza genieten ze van het prachtige uitzicht dat je er hebt op de Ligurische Alpen. En heel soms, als het heel helder is, kun je van daaruit de Middellandse Zee zien, zo'n 50 kilometer verderop.

De bar heeft in de zomer twee terrassen. Vaak denk ik nog aan de allereerste keer dat ik in dit piepkleine dorpje terecht kwam en met mijn zus hier op dit terras ging zitten. Wat was het warm!

Verwonderd keken we om ons heen en zagen de bar, het monument voor de gevallenen en het plein met het prachtige uitzicht. De dorpelingen die bij elkaar aan de tafeltjes voor de bar zaten en de lieve dame die ons bediende en die later een vriendin werd, Anna. Ik vond meteen dat er een goeie sfeer hing.

Toeristen hadden toen nog de keus uit een trattoria en een restaurant als ze in het dorp wilden eten. De trattoria staat nu al twee jaar te koop. De Zwitserse eigenaresse zat meer bij haar gasten aan tafel te drinken dan dat ze in de keuken te vinden was. Dat ging niet goed.

Het restaurant is aan het einde van mijn straat: La Vetta delle Langhe. Het wordt gerund door Maricca. Die kookt voortreffelijk en wordt bijgestaan door een paar vrouwen uit het dorp.

Op mooie zondagmiddagen om een uur of drie lopen de toeristen die bij Maricca hebben gegeten, langs mijn huis terug naar het dorp. Velen zijn nieuwsgierig en lopen mijn tuin in om het uitzicht te zien.

Soms krijg ik hele gesprekken met ze over de politiek of over Nederland. Meestal zijn het leuke mensen uit Turijn die zich dan afvragen hoe ik als Nederlandse in godsnaam in Mombarcaro terecht gekomen ben.

Mombarcaro heeft een paar bescheiden bezienswaardigheden. Zo staat er in een steegje naast de bar een grote platte steen met een gedenkplaatje erboven. Twee Siciliaanse smeden hebben in de oorlog op die steen voor de vrouwen van Mombarcaro uit koper trouwringen gesmolten. De getrouwde vrouwen waren hun gouden trouwring kwijt. Die hadden ze onder Mussolini moeten inleveren voor de oorlogsindustrie.

Vlak buiten het dorp ligt het kerkje van San Rocco. Het is een 16e eeuws gebouwtje dat bekend is vanwege de mooie fresco's binnen. Via een app kun je er tegenwoordig naar binnen om de schilderingen te bezichtigen. Het kerkje was ooit een rustplaats voor pelgrims die naar Santiago de Compostella liepen.

Langs de wegen rondom Mombarcaro staan nog veel meer kleine kerkjes en kapelletjes. Ik ben er gek op. Op mijn wandelingen doe ik er altijd wel eentje aan. Ze nodigen me uit tot contemplatie.

Ach, vergeleken met andere Italiaanse plaatsen is het allemaal niet zo spectaculair wat er in Mombarcaro te zien is. Het dorp moet het echt van z'n magnifieke ligging hebben.

De meeste toeristen doen ons dorp op een dagtocht aan. Ze komen aanfietsen of -lopen. In de zomer staat de camperstandplaats vol. Je kunt van hieruit heerlijk wandelen en fietsen door het lieflijke heuvelachtige landschap.

En op z'n tijd natuurlijk een trattoria aandoen en genieten van de Piemontese keuken ! Het is alleen de vraag of je met het wijntje wat hierbij gedronken wordt, hierna nog erg ver komt....

Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl