WONEN IN ITALIË – Bureaucratie

Er was eens een muurtje....

Ik wil mijn tuin dichtmaken. Daarvoor moet een al bestaand muurtje worden verhoogd naar ongeveer een halve meter en er komt een hek. Dit om een einde te maken aan al die mensen die in de zomer altijd mijn tuin instappen om van het uitzicht te genieten. En ook omdat het de tuin mooi afmaakt.

Ik bel mijn 'muratore' Flavio. Muratore betekent letterlijk 'metselaar' maar dat omvat niet het hele scala aan vaardigheden dat Flavio beheerst want Flavio kan eigenlijk alles. Deze tanige 70er verbouwt in zijn eentje hele huizen en heeft ook artistieke capaciteiten. Met steen is hij een ware kunstenaar.

Hij komt meteen en neemt de hoek op waar mijn auto geparkeerd staat en die de ingang tot mijn tuin vormt. Hij heeft al gauw een idee hoe het moet worden. Een muurtje van een halve meter, twee pilaren en een hek ertussen.

"Maar je moet wel even naar de gemeente toe om het voor te leggen" zegt Flavio. Als ik verbaasd reageer: "Het is toch in mijn eigen tuin?" zegt hij: "Jamaar die grenst aan de stoep en dat is gemeentegrond. Ik zou het toch even aan Tiziano (= de gemeentesecretaris) voorleggen. Bel je me daarna even?".

De volgende ochtend sta ik voor Tiziano. Die zoekt op het internet de bijbehorende wettekst op en leest 'm aan me voor. Volgens de wet mag ik zelfs zonder benodigde vergunningen ook nog een hek op het muurtje neerzetten. Niks aan de hand dus. Maar, net als ik me om wil draaien zegt Tiziano: "Christina ik wil het toch ook even aan onze gemeentelijke technicus voorleggen. Voor de zekerheid. Ik bel hem morgen wel." Ok, ik zeg dat ik over twee dagen weer langs kom.

Wederom sta ik voor Tiziano. "Ik kan hem niet bereiken. Hij heeft extra vrije dagen om met zijn moeder naar het ziekenhuis te gaan. Maar woensdag is hij zeker hier." Ik vergeet het woensdag en sta vrijdag weer voor de balie. "Je moet toch voor alle zekerheid een geometra in de arm nemen" meldt Tiziano. "Die moet er even naar kijken en een tekening indienen." Dit wordt een duur muurtje, denk ik bij mezelf.

"Er zijn geen bezwaren hoor, je kunt gerust tegen Flavio zeggen dat ie z'n materialen kan bestellen. Het gaat er alleen om dat we het volgens de voorschriften doen, zodat je achteraf geen gezeik krijgt". Ok, ik zal het Flavio zeggen en Andrea Boazzo bellen, de geometra die ook bij mijn nieuwe dak betrokken was.

Als ik even later mijn nood klaag op het terras voor de bar, is het commentaar van mijn dorpsgenoten niet van de lucht. "Dat gaat je geld kosten" , "Iedereen moet hier weer van 'meeëten' (lees: eraan verdienen)", "We zijn in Italië hoor, zelfs als je moet schijten, heb je hier nog een geometra nodig".

In Italië heb je voor alles wat met bouwen te maken heeft een geometra nodig. Hij is opzichter, aannemer en architect tegelijk.

Geometra Andrea Boazzo zal woensdagmorgen langskomen om het muurtje te bestuderen. "Dan wip ìk tussen de middag even aan" zegt Flavio "om te horen wat hij gezegd heeft."

Om negen uur staat Boazzo al voor de deur. Hij haalt een map vol paperassen te voorschijn. Luistert naar mijn uitleg. Dat het om een bestaand muurtje gaat en dat hier ooit een muur en een hek hebben gestààn. Dat daar om onbekende redenen weinig van is overgebleven.

Het is Boazzo duidelijk. Hij ijsbeert wat langs het muurtje, er is weinig aan te zien. Hij gaat hierna naar de gemeente om van Tiziano te horen wat er van hem verlangd wordt. Ook wil hij het telefoonnummer van Flavio. Hij wil dat die hem haarfijn uitlegt wat hij hier gaat maken.

Tussen de middag komt Flavio langs. "En....?? Wat zei Boazzo?" Ik vertel hem dat die zijn telefoonnummer heeft gevraagd." In de week dat ik in Nederland ben, gaan jullie samen naar mijn huis en moet jij aan Boazzo uitleggen hoe je het wil maken". En dan zal Boazzo wel een tekening bij de gemeente indienen, veronderstel ik. Pffff.

"Ok Christina, maak je geen zorgen, zo gaat het hier nou eenmaal. Maar het wordt prachtig. Ik heb het materiaal al besteld."

Ik ben blij dat ik er even een weekje tussenuit ben. Ik word hier een beetje moe van...