WONEN IN ITALIË – EHBO-cursus

We zitten met een stuk of 25 man op een zolderkamer gepropt van het Rode Kruis gebouw in Monesiglio. Ik heb me opgegeven voor een EHBO-cursus en dit is de eerste avond. De opkomst is flink. Mannen en vrouwen, zowel jong als oud.

Als ik vraag of het niet bezwaarlijk is dat ik drie lessen moet missen omdat ik een weekje naar Nederland ga, word ik meteen gerustgesteld. De eerste 4 lessen zijn alleen theorie.

Wat die theorie behelst, daar kom ik al gauw achter. Cursusleider Giacomo begint te vertellen over het ontstaan van het Rode Kruis. Hij begint bij de Slag van Solferino in 1859 en aan het eind van de avond zijn we nog niet eens bij de 1e Wereldoorlog aangeland.

Iedere keer stopt hij halverwege een woord en verwacht hij van ons dat we hem aanvullen. "De oorlog ging tussen de Italianen en de Oost.......?" "...enrijkers" moeten wij dan zeggen maar niemand voelt zich geroepen. We zijn geen kleuters.

Als ik op de 4e les weer opduik, zitten we gelukkig in een groter zaaltje. De cursisten zitten in een kring en in het midden ligt een levensgrote pop op de grond.

"Va bien" zegt Giacomo op z'n Piemontees en hij begint in een tempo te praten van iemand die deze cursus al zeker duizend keer heeft gegeven. Hij heeft het over de oorzaken waarom de ademhaling kan stoppen en wat je dan moet doen.

Hij demonstreert ons de stabiele zijligging, hart-massage en mond-op-mond-beademing. Dan wijst ie een jonge vent aan: "Jij daar, je vrouw is niet goed geworden, wat doe je dus?" De jongen schrikt zich een hoedje en zegt: "112 bellen".

Wat later moeten we er allemaal aan geloven. Om de beurt moeten we de hart-massage en mond-op-mond beademing voordoen. Het ziet er gemakkelijker uit dan het is, kom ik achter.

Ik kniel bij de pop neer, houd m'n oor tegen haar neus en mond en roep:"Signora mi senti?" Geen antwoord. Dan knoop ik haar bloesje open, leg de palm van m'n hand tussen haar borsten, leg de andere hand erop en begin te drukken. Ik moet 30 x met mijn 2 handen een duwtje naar beneden geven.

Maar dan komt Giacomo in beweging. "Armen recht houden, elleboog nièt buigen." Daar heb ik moeite mee. Giacomo gaat aan de andere kant van de pop zitten en plant zijn handen op de borst. Op het moment dat hij begint te 'pompen', helt hij zo naar voren dat hij bijna tegen m'n hoofd aan knalt. Ik zit daar namelijk nog.

Gelukkig heeft Giacomo wel enig gevoel voor humor. Hij glimlacht toegeeflijk als wij dubbel liggen om enkele cursisten die van hun optreden echt theater maken. Ze schudden aan de schouders van de pop en roepen: "Signora, hoort u mij?" alsof er echt een levend mens ligt te zieltogen.

Even later zit ik weer veilig op m'n stoel en mag een ander z'n best doen. Naast mij zit een vrouw van mijn leeftijd. Ik vraag waarom zij de cursus doet. "Ik ben in september met pensioen gegaan. Ik zoek iets om al die vrije tijd mee op te vullen." Ze was 40 jaar lang lerares Italiaans, geschiedenis en aardrijkskunde op de middelbare school in Cortemilia.

En zo zit iedereen hier met als doel zich nuttig te maken voor de gemeenschap. Het is de bedoeling dat je na deze cursus als vrijwilliger bepaalde dagen op de Rode Kruispost zit om samen met professionals hulp te verlenen. Ondertussen kun je vervolgcursussen volgen. "Tot je dokter bent" grinnikte de directeur op de eerste avond.

Nog drie praktijklessen. En dan op Goede Vrijdag examen. Ik maak me maar niet te druk. Het echte examen is eigenlijk pas als je geconfronteerd wordt met je eerste slachtoffer en je opeens niet meer weet of je die nou eerst in de stabiele zijligging moet leggen of dat je beter maar meteen met mond-op-mond-beademing kunt beginnen.



Wordt vervolgd.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl