WONEN IN ITALIË – Examen (vervolg op EHBO-cursus)

De laatste avond van de EHBO-cursus oefenen we de stabiele zijligging. Omdat je die niet op een pop kunt oefenen, is cursist Beppe proefkonijn. Een echte goedzak: 25 x wordt hij omgerold en schreeuwt iemand vlak boven z'n gezicht of hij bij kennis is.

Een paar dagen later het examen. Het is in het Rode Kruisgebouw. We staan op een kluitje in de gang boven. Er zijn twee deuren waardoor we allemaal om de beurt naar binnen worden geroepen. Achter één deur moeten we een praktijkoefening doen, achter de andere deur zitten twee mannen die je over het Rode Kruis ondervragen.

"Heb jij er wat aan gedaan?" Vraagt iedereen aan elkaar. Negen van de tien keren, luidt het antwoord: "Helemaal niks." Net als vroeger op school. Iedere keer als iemand één van de twee deuren uitkomt, drommen de anderen om hem heen. "Hoe ging 't?" en bij de andere deur: "Wat hebben ze je gevraagd?"

Ik moet eerst de praktijkoefening doen: hart-massage. Het moet nog een keer over omdat ik de kin van de pop niet voldoende omhoog duw. Als ik klaar ben, zegt de Rode Kruis-medewerkster die het examen beoordeelt, dat het 'più meno' ok is.

Weer wachten in de gang. Het is er eigenlijk wel gezellig. We kennen elkaar inmiddels allemaal. We zijn allemaal een beetje zenuwachtig. Ik word binnengeroepen. Achter een tafel zit cursusleider Giacomo en een oudere grijze heer die het hoofd is van deze Rode Kruis-vestiging.

Ze kijken me een beetje vragend aan. Ik ben de enige buitenlandse deelneemster. Waarom ik deze cursus eigenlijk wil doen? Ik zeg dat ik graag een bijdrage aan deze gemeenschap wil leveren. Vraag 2: hoe kom ik in godsnaam in Mombarcaro terecht? Ik vertel dat een televisieprogramma mijn huis heeft gevonden. Inmiddels is het ijs flink gebroken. Ze lachen zich slap. "In ieder geval iemand die het naar zijn zin heeft in Italië" grapt de witte duif.

Nu even serieus, wat weet ik van de geschiedenis van het Rode Kruis? Wat zijn de belangrijkste principes van het Rode Kruis? Iedere keer als ik van wal steek en net goed op gang ben, vallen ze me instemmend bij en neemt Giacomo het over. Ik moet maar gauw eens langs komen, dan zal de witte duif me wel verder helpen, zegt ie als ik de kamer al uitloop.

De avond eindigt met een heuse diploma-uitreiking. Mijn eerste Italiaanse diploma. Het doet me een beetje denken aan mijn verkeersdiploma op de lagere school. Zag er ook heel echt uit maar stelde niks voor.

Als 'volontario' zal ik in eerste instantie ingezet worden op de 'centralino' van de Rode Kruispost waar de 112-telefoontjes binnenkomen. Lijkt me al eng genoeg. Ik stel me voor dat iemand in paniek belt en me in Piemontees dialect iets toeschreeuwt waar ik niks van begrijp. Gelukkig zit je er nooit alleen. Voor andere taken is een vervolgcursus nodig. Die ga ik volgend jaar zeker doen.

Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl