WONEN IN ITALIË – Sandra

Ze komt iedere morgen in de bar ontbijten. Met een espresso en een brioche. Sandra, de eerste vrouw die ik in Mombarcaro leerde kennen en die mij die eerste moeilijke avond doorhielp. Toen stond ze nog achter de bar maar inmiddels is ze met pensioen.

"Hoe gaat het?" vraag ik haar. Ze aarzelt even en zegt:"Je moet door hè?" Maar dan: "Nee, het gaat goed hoor. Ik heb niks te klagen." En ze lacht haar mooie glimlach die haar zo innemend maakt.

Sandra heeft het niet gemakkelijk. Ze woont naast haar 93-jarige moeder in een rijtje schakelwoningen in Mombarcaro. Om haar moeder permanent in de gaten te kunnen houden, heeft ze een deuropening laten maken in de muur tussen de twee aan elkaar grenzende woonkamers.

Daar leven beide vrouwen een totaal verschillend leven. De moeder van Sandra woont er onder de Spartaanse omstandigheden van vroeger. Zonder verwarming, sober, alles wat ze eet, maakt ze zelf. Ze rolt het pasta-deeg uit op het dressoir en kookt in kleine pannetjes op een ouderwets kacheltje. Achter haar huis heeft ze een moestuin die ze zelf bijhoudt. Het hele huis staat vol planten en stekjes.

Daarnaast zit Sandra in haar verwarmde huis lekker bij de open haard, de televisie meestal aan, vaag iets te borduren. Ze kijkt onderwijl met één oog naar het crimikanaal, waarop alle Engelse series zoals 'Midsomer Murders' worden herhaald.

Sandra durft alleen nog 's morgens de deur uit. Dan is haar moeder nl. op haar best. De rest van de dag kan ze niet alleen gelaten worden. Al diverse keren heeft ze de ambulance moeten laten komen, omdat haar moeder niet goed werd.

Sinds een half jaar is Sandra ook oma. Haar dochter, arts in opleiding, woont met haar vriend in een huis tegenover dat van Sandra. Zodra haar dochter omhoog zit met de baby staat oma met open armen klaar. Ze voert hem zijn pap en wandelt korte stukjes met hem.

In het weekend komt Franco, de man van Sandra. Door de week woont en werkt hij in Savona waar hij drie jaar bij een minnares inwoonde. De laatste jaren gaat het echter niet zo goed met Franco. Hij heeft suikerziekte en nog tal van andere kwalen. Met hangende pootjes kwam hij weer terug bij Sandra.

Sandra en haar dochter begeleiden hem bij zijn talloze ziekenhuisbezoeken. Hij woont in een caravan die, als hij er is, bij Sandra voor de deur staat. Toen ik laatst bij Sandra een borreltje kwam drinken, zat Franco het dichtst bij het haardvuur. Drankje en hapjes binnen handbereik.

Ze kan ook geweldig koken. Regelmatig wordt er vanuit de bar een beroep op haar gedaan. Als er iets bijzonders te doen is, de afsluiting van een voetbaltoernooi, een apericena, in een halve dag draait ze thuis een zoveelgangenmaaltijd voor 40 personen in elkaar en brengt die naar de bar.

Maar ook in andere gevallen staat ze klaar om te helpen. Voorbeeld: het gebeurt nogal eens dat de bar opeens zonder bediening zit, is dat het geval dan kun je gegarandeerd Sandra een paar uurtjes achter de bar aantreffen.

Wat zou een dorp als Mombarcaro zonder iemand als Sandra moeten? Ze is een onmisbare pijler van onze gemeenschap en een steun voor haar familie. Je kunt altijd op haar rekenen. En daarom verdient ze dit monumentje.

Omdat ze aan alle kanten vast zit en zeker 's avonds de deur niet meer uit kan, hebben we nu met een groepje vrouwen besloten niet meer zonder haar uit eten te gaan, maar bij haar thuis af en toe iets te organiseren.

Zo proberen we haar het leven lichter te maken en te voorkomen dat de afleiding alleen van inspecteur Barnaby* moet komen. Op vrouwen zoals Sandra moet je zuinig zijn.

*hoofdpersoon in serie 'Midsomer Murders'



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl