WONEN IN ITALIË – Schoolvakantie

De schoolvakantie is begonnen. Tenminste die van de lagere school hier. De kleuterschool gaat nog tot het eind van de maand door. Misschien om ouders en opa's en oma's enigszins te ontlasten.

Het schooljaar wordt feestelijk afgesloten. Met een middag in een versierde zaal en een toneel waarop de kinderen hun zang- en danstalenten kunnen laten zien.

Ik ga mee met Grazia. Haar kleinkinderen Mattia en Guglia hebben ook iets ingestudeerd en bovendien vind ik het ook leuk me een middag tussen de kinderen, ouders en grootouders van ons dorp te begeven.

Meteen als ik binnenkom, spreekt Barbara me aan. Een schat van een vrouw die vindt dat ze me te weinig heeft gezien de laatste tijd. Naast haar zit een jong gezin uit Nederland, Jeroen en Kim met twee kinderen, die hier in april zijn komen wonen en in buurtschap San Bernardo een 'glamping' willen beginnen.

Ook twee andere Nederlandse kindjes zijn er, een Japans meisje en twee Marokkaanse zusjes. De moeder heeft weliswaar een hoofddoek om haar hoofd gewonden maar ziet er hypermodern uit en is mooi opgemaakt.

Dankzij de toevloed van buitenlandse gezinnen blijft het aantal kinderen op school op peil. In Monesiglio moet volgend jaar de lagere school sluiten. Daar zijn haast geen kinderen meer.

De dochter van Barbara, 11 jaar, mag het inleidende praatje houden waarna het toneel zich al snel vult met kinderen die hun eerste lied aanheffen. En zoals vroeger bij de uitvoeringen van de kinderen van mijn vriendin of van mijn zus kan ik het haast niet droog houden.

Zingende kinderen, is er iets aandoenlijkers? En zeker zingende Italiaanse kinderen. Ik weet nog dat als ik hier vroeger op vakantie was en geconfronteerd werd met zingende kinderen in een zomerkamp ik altijd heftig ontroerd was. Nu dus ook.

Eerst zingen de hele kleintjes. Wildebras Mesam staat in zijn eentje als een dolle te springen, een schattig Marokkaans meisje van hooguit drie loopt met haar moppige staartje op haar hoofd wel tien keer voor het toneel langs naar haar zusje en weer terug naar haar moeder.

De lagere school leerlingen zingen een paar mooie liedjes, waaronder een Finse ballade. Hoogtepunt is de rap-act van enkele leerlingen. Jongetjes met capuchon op, een meisje met pet en een zonnebril op, bonkende muziek, het is net echt.

Hierna worden leerlingen en ouders verdeeld over groepen die een wedstrijd met elkaar spelen. Ze moeten kleine opdrachten uitvoeren. Eén van de onderwijzeressen haalt de Nederlandse moeder Kim erbij die eerst niet durft mee te doen. Ik ga onderwijl de zaal door om hier en daar een praatje te maken.

De Nederlandse opa en oma van Mesam komen me halen om te tolken tussen hen en juf Alessia. Sonia Caretto zit er met een kinderwagen en haar half jaar oude spruit erin. Hoewel het kleintje onmogelijk al op school kan worden ingeschreven, wil ze er blijkbaar toch alvast een beetje bijhoren.

Dan volgt er nog een prijsuitreiking en mogen we naar huis. In het voorbijgaan spreek ik Kim nog even: "Leuk hè Kim zoals je helemaal wordt opgenomen?". "Ja hè" antwoordt ze glunderend en met rode blossen.

Maandagochtend stopt om kwart voor acht de schoolbus hier voor de deur. En dan zal ik een klein vier-jarig meisje met haar rugzakje op de bus zien stappen, terwijl haar oudere broertje nog op één oor ligt. Wie heeft ooit gezegd dat de kleuterschool niks voorstelt?



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl