WONEN IN ITALIË – Druk Druk Druk

Toen ik nog werkte, leefde ik wel vier levens tegelijk. Ik werkte, studeerde, gaf les en had een druk sociaal leven. Nu ik met pensioen ben, word ik al zenuwachtig van drie afspraken in één week. In dat licht moet je ook het volgende relaas zien.

Ik kwam in mei terug uit Nederland en belandde door een samenloop van omstandigheden in één van de meest hectische weken sinds ik hier woon.

Ik had acht uur autorijden achter de rug, stapte m'n huis binnen, opende de luiken, gooide de buitendeur open en daar hoorde ik de klopper van de voordeur.

Ik werd vriendelijk toegegrijnsd door Flavio en Andrea, metselaar en geometra. M'n koffer stond notabene nog in de auto. Of ze de maten van m'n nieuwe hek even mochten opnemen. Gelukkig waren ze daarna ook zo weer weg.

M'n koffer stond inmiddels onderaan de trap toen Rene belde. Ik kwam die avond toch wel bij hem en zijn vriend Marco eten? Het was hun laatste avond in Mombarcaro. Hoe moe ik ook was, ik sleepte me er toch naartoe want het zijn lieve vrienden en ik wilde ze graag nog even gedag zeggen voordat ze terug zouden gaan naar Amsterdam.

De volgende ochtend, de koffer was inmiddels wel uitgepakt, stond Grazia al vroeg voor de deur. Met verse eieren en met een uitnodiging voor het eten die avond. Gezellig, konden we een avond bijpraten. Toen ik even koffie dronk in de bar bleek dat dezelfde avond in Mombarcaro een filmavond was georganiseerd. "Je komt toch wel?" vroeg Elisa in de bar. "Che palle!" reageerde ze boos toen ik ontkennend antwoordde.

Inmiddels had ik van Monique, de dirigente van het kerkkoor, een appje ontvangen dat we de volgende ochtend om half negen in Marsaglia verwacht werden. Daar zou de bisschop om kwart voor negen het vormsel uitdelen. Zondagochtend om acht uur reed ik in de stromende regen naar Marsaglia.

De bisschop was aan de late kant en met uitzicht op de sacristie zag ik hem haastig zijn kazuifel over z'n hoofd gooien en zijn mijter opzetten. Wij waren vast niet de enige parochie waar hij het vormsel moest brengen. Met het nijpend priestertekort scheurt ook onze Don Aldo op zondagmorgen in zijn oude Panda de regio door om her en der de mis op te dragen. Wij zongen uit volle borst. Vier jongens en een meisje, allen op hun paasbest, ontvingen 'la cresima'.

Terug naar de auto en naar Murazzano voor de mis van elf uur. Twee keer op één dag naar de kerk, wat is er met me gebeurd? Monique, die geld gekregen had voor ons optreden, trakteerde ons tussendoor op koffie en taartjes bij de nieuwe pasticceria, even een gezellige onderbreking.

Het werd zondagmiddag. Eindelijk rust. Dacht ik, want weer hoorde ik de klopper. Het was Grazia met een droevige boodschap. De vader van Luigi (die van mijn nieuwe dak) was plotseling overleden. Maandagavond was het rosario. Dinsdag de begrafenis. Waar wilde ik heen? Ik begreep dat, doordat Luigi hier drie weken aan het werk was geweest, ik het niet kon maken mijn gezicht niet te laten zien. Ik koos voor het rosario.

En zo geschiedde: met Valter en Manuela naar het rosario, het samen bidden van de rozenkrans. De kerk puilde uit en op het kerkplein ervoor stond het vol mensen. Troostend voor Luigi en zijn broer Marcello en het gaf mij een gevoel van verbondenheid met de mensen hier die me vriendelijk toeknikten of me een hand kwamen geven.

Dinsdag begon mijn vrijwilligersbaantje bij het Rode Kruis. Ik liep mee met twee meisjes die me de hele gang van zaken rond het inzetten van ambulances zouden uitleggen. Gelukkig leek het niet al te moeilijk.

Woensdag dan eindelijk rust. De hele dag in m'n tuin gebleven. Wat had ik hier behoefte aan. Beetje wieden, planten in de grond zetten, struiken opbinden. 's Middags weer een appje: of ik de volgende middag kon komen zingen bij een begrafenis in Belvedère Langhe. De inzamelingsactie voor de school morgenavond ging gelukkig niet door, kwam Manuela melden. Het leek onderhand mijn oude leven in Bussum wel met zijn aaneenschakeling van afspraken... (hoewel ik de kerk daar bitter weinig zag). Ik snakte naar een avondje lekker boekje lezen.........

Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl