WONEN IN ITALIË – De moestuin
Ik ben een boerin van niks. Althans dat maakte mijn buurman mij wel duidelijk. Hij zei dat natuurlijk niet zo, maar schudde z'n hoofd toen we bij mijn tomatenplanten stonden en ik precies de verkeerde takken had afgeknipt. Tomaten moet je namelijk 'dieven' d.w.z. de overtollige takken wegknippen.
Bij de realisering van mijn droom - wonen in Italië - hoorde van begin af aan ook een moestuin. Dit jaar, eigenlijk vanaf het begin van de zomer, ben ik serieus aan de slag gegaan. Grond omgespit en plantjes gehaald. En daar begon 't getob.
Ik ben dol op tuinbonen maar o gèt al gauw krioelde het van de vieze zwarte beestjes op mn tuinboonplanten. Daar zou mijn buurman wel wat aan doen. 'Verderame' ! Met een spuit kregen de planten een flinke douche met gif. De tuinbonen die er later uitgroeiden, zagen er niet uit. Ook waren het er maar weinig.
De 'spint' in mn kersenboompje heb ik zelf maar even aangepakt. Weer met de spuitbus die 'verderame' erop los gelaten en...het lijkt geholpen te hebben. De nieuwe blaadjes zien er fris en schoon uit.
Eén van mijn favorieten is de courgetteplant. Die doet 't namelijk altijd en geeft de hele zomer door courgettes en courgettebloemen. De planten en dan vooral de bladeren worden enorm groot. Waardoor mijn paprikaplantjes, die er veel te dicht naast staan, al gauw onder de groene bladeren verdwenen.
En toen ging 't op een zaterdagavond in juli opeens hagelen, desastreus voor de moestuin. De tomaten, de doperwten en ook de tuinbonen zaten vol plekken en gaten. Ik voelde opeens erg mee mee met de boeren. Sloof je je dag in dag uit uit, één hagelbui en al je werk is voor niets geweest.
Gelukkig zijn veel planten alsnog opgeknapt. Mijn tomatenplanten hangen inmiddels vol groene tomaten. Wanneer die nog eens rood willen gaan worden, is voor mij de vraag. We zitten al in september. Komop jongens, voor november graag.
Met de uien heb ik 't ook helemaal verkeerd aangepakt. Ze zagen er na de oogst erg vies en zanderig uit. Ik dacht - eerst maar eens lekker die schil eraf halen. Wortels onder de kraan gehouden om het zand eruit te spoelen en toen gingen ze maagdelijk wit de ijskast in.
Toen ik dit argeloos aan een groepje buurtbewoners vertelde dat iedere middag onder een pergola zit te buurten, keken ze me ongelovig aan. "Je moet ze ophangen!" Ophangen??? "Ja ongeschild bij bosjes aan het plafond van je schuur ophangen zodat ze kunnen drogen. Weer een les voor volgend jaar. Inmiddels zit ik wel met een stinkende ijskast.
En dan, waar blijf je er allemaal mee? Ik kom zo langzamerhand om in de courgettes, uien en paprika's.
Iedereen heeft hier een moestuin dus je kunt je groente aan niemand kwijt. Nu snap ik ook de gulheid van al die dorpsgenoten waarmee ze een zak vol komkommers bij je komen afleveren. Ze weten er zelf ook geen raad mee.
Veel van de groente en fruit wordt ingemaakt (o.a.paprika's), van tomaten wordt 'sugo' tomatensaus gemaakt, en fruit leent zich natuurlijk uitstekend voor jam. Sinds ik hier woon heb dan ook altijd versgemaakte jam in voorraad, gekregen van één van de lieve buurvrouwen. Ik moet het allemaal nog leren. Voorlopig zal ik wel een slechte boerin blijven.
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.