WONEN IN ITALIË – Bezoek

Na enig gerucht buiten, hoor ik om klokslag acht de klopper van de voordeur. Als ik de deur open doe, zie ik eerst alleen maar paraplu's. Natgeregend komen ze binnen: de dames Piera en Giovanna, beiden aardig op leeftijd.

Ze hebben zichzelf al een tijdje geleden bij mij uitgenodigd. Ze willen zo graag een keer het huis van binnen zien. Ik leid ze naar de keuken waar de eettafel vol staat met taart, koekjes en espresso-kopjes. Zelf hebben ze ook van alles voor me meegenomen. Ik krijg verse eieren, een zak vol chocolaatjes, geglaceerde koekjes, te lief.

Voorzichtig stappen ze binnen. Giovanna is net geopereerd aan staar dus is nog wat onzeker over haar zicht. De jassen gaan uit, de sjaals gaan af en dan staan ze wat onwennig rond te kijken. "Zal ik jullie eerst maar het huis laten zien?" Vraag ik. O ja graag.

Beide dames kennen het huis van jaren geleden toen postbode Mario hier nog woonde met zijn vrouw. Dat waren vooroorlogse toestanden. Met een pomp in de keuken, alleen een houtkachel als verwarming en hokkerige kleine kamers. Ze kijken hun ogen uit in de ruime keuken vol licht en moderne voorzieningen. Ze lopen alleen door de benedenverdieping, de trap daar wagen ze zich niet aan. Even later zitten we gezellig rond de tafel.

In de keuken ruikt het lekker naar koffie. Alleen met grote moeite kan ik iets aan ze kwijt. Het valt me weer voor de zoveelste keer op hoe sober Italianen zijn. Vooral de ouderen. Piera wil alleen een half kopje espresso, want ze heeft vanmorgen al een espresso gedronken. Een klein stukje hazelnoottaart dan? Beiden willen alleen het kleinste stukje.

Als ik anderhalf uur later vraag of ze nog iets willen, een glaasje wijn misschien, barsten ze in hilarisch gelach uit. "Vino?" Alleen bij het eten neem ik wel eens een half glaasje, meldt Piera.

Praten doen ze voor honderd. Ik hoef maar een paar vragen te stellen en daar komen de verhalen over het verleden.

Piera's moeder stierf al toen ze zeven was. Haar vader op haar 18e. "Dit jaar ben ik al 55 jaar getrouwd" vertelt ze. Als ik enthousiast reageer, kijkt ze me sceptisch aan. "Wat moest ik anders?" Ook Giovanna, weduwe, geeft even een inkijkje in haar voorbije huwelijk. "We deden altijd wat hij wou. Overal kerken bekijken. Madonna, wat een ellende. En ik hield zo van dansen."

Beiden hebben gelukkig een groot gevoel voor (galgen)humor. Om tien uur hoor ik weer de deurklopper en komt de man van Piera binnen. Een lange man, met grote oren en een gezicht dat alleen maar vriendelijkheid uitstraalt. Ik schud hem de hand en we wisselen een paar woorden. Even later vertrekken de dames. Ik vond het een leuk maar ook verhelderend bezoek.

Het maakte me nog eens extra duidelijk hoeveel meer keus wij vrouwen tegenwoordig hebben. Deze vrouwen en met name Piera, die door omstandigheden totaal afhankelijk raakte van de liefdadigheid van familie en zo snel mogelijk in een huwelijk vluchtte.

Maar verbitterd zijn ze niet, met humor en met veel relativeringsvermogen kijken ze op hun levens terug en maken er nu het beste van. Vaak zie ik ze samen van de markt terugkomen, Piera achter het stuur van haar Panda die Giovanna met de boodschappentassen voor haar huis afzet. Het zijn echte lieverds.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl