WONEN IN ITALIË – Burenhulp

Giovanna heeft haar been gebroken. Er is precies gebeurd waar ze altijd al bang voor was. Vlak voor haar deur was de straat een beetje bevroren. Ze kwam terug van het kaarten bij Anna en Ugo en net op dit laatste stukje ging ze onderuit.

Haar dochter kwam ijlings uit Turijn en nam haar mee naar huis nadat de breuk in het ziekenhuis was gezet en het been in het gips was gewikkeld. Dat was twee weken geleden. Vanmorgen is ze naar haar huis in Mombarcaro teruggebracht.

"Tja dat logeren was mooi als noodoplossing maar er gaat nou eenmaal niets boven je eigen huis" zei Beppe vanmorgen en schudde zorgelijk zijn hoofd. Zijn vrouw is familie van de 78-jarige weduwe Giovanna, die ook wel bekend staat als iemand met een 'caratterino', niet de gemakkelijkste.

Ik vroeg hoe ze dat gingen doen, de verzorging van Giovanna die alleen woont en geen stap kan zetten. Ik bood natuurlijk ook m'n diensten aan. Boodschappen doen, er langs gaan. Ze woont even verderop bij mij in de straat.

"Marisa gaat haar 's morgens uit bed halen en aankleden" vertelde Beppe. "En ze brengt tussen de middag ook eten." Marisa is een vrouw uit het dorp die 40 jaar in de zorg heeft gewerkt en op wie blijkbaar meteen een beroep wordt gedaan in noodsituaties.

Ik ga meteen even bij de patient langs en vindt haar in een rode ochtendjas op een stoel met wieltjes. Haar haar is net keurig gekamd door Marisa. Ze komt redelijk laconiek over. "Hier zal ik het voorlopig even mee moeten doen" en ze wijst naar een kruiswoordpuzzelboekje en de tv.

Haar familie heeft de verzorging waterdicht geregeld. Na vijven komt er een betaalde verzorgster uit San Bernardo. "Een donkergekleurd iemand" zegt ze zorgelijk. O maar dat is iemand met ervaring, weet ik. Het gaat om een Haitiaanse die met iemand in San Bernardo is getrouwd.

Als ik een dag later langskom, vind ik haar opnieuw in haar knalrode kamerjas aan haar eettafel. De Haitiaanse heet Chantal en brengt Haitiaanse hapjes voor haar mee. Het ijs tussen de twee is gebroken.

Als ik later langs de weg beneden loop, stopt een auto. Een raampje wordt opengedraaid: het is Christina, een vrouw die Anna en Ugo helpt bij de verzorging van Ugo. "Hé Christina!" roep ik en buig me naar het open raam. Dan zie ik vlak naast haar een ineengedoken oud mannetje zitten. Ik kijk nog eens en het blijkt Ugo te zijn.

"Ugo hoe gaat 't?" vraag ik. Hij kijkt me vanonder z'n pet met glinsterende oogjes aan en mompelt iets. "Ik ga hem onder de douche zetten" zegt Christina. "Thuis is de douchecel te gevaarlijk voor hem met op- en afstapjes". Ze neemt de lieve oude man als een pakketje mee naar een douchegelegenheid in Monesiglio.

En zo doet iedereen hier een beetje aan thuiszorg of burenhulp. Je hebt elkaar hard nodig. Vooral als er iets mis gaat.

Zo deed Grazia vanmiddag nog een beroep op mij. "Christina kun jij de kinderen alsjeblieft opvangen als ze zo door de schoolbus worden afgeleverd. "Ik moet even naar de dokter en Manuela is bij haar moeder."

Geen probleem. Ik vul een grote schaal met koekjes en snoepgoed en pluk de kinderen uit de bus. Als Grazia ze bij me komt ophalen, spelen we met z'n drieën verstoppertje en willen ze niet eens mee.

Burenhulp, het versterkt de onderlinge band en het kan ook gewoon gezellig zijn.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl