WONEN IN ITALIË – De Ochtendwandeling
In Bussum stond ik iedere ochtend om kwart voor zes op en liep ik van zes tot zeven een rondje rondom het centrum. Dat deed me ontzettend goed, ik kwam altijd als herboren thuis. De eerste zomer in Mombarcaro opperden mijn buurvrouwen hier het plan om iedere ochtend om kwart over zeven een uur te gaan lopen. Nou wat leuk, dacht ik meteen. Het is wel wat later maar vooruit, ook wel leuk om met zijn drieën te gaan.
Nou, daar was ik snel van genezen. Ik had al een paar keer alleen gelopen in de vroege ochtend en dan genoot ik van de stilte, van de geuren, van het landschap en van de herten die zich zo vroeg op de ochtend nog lieten zien. Dat kon ik nu wel vergeten. De eerste ochtend gingen we op weg. Grazia met loopstokken tikkend op de grond, Silvana met haar mobieltje in de hand. De dames liepen aan één stuk door te kakelen, dus als er al een hert in de buurt was geweest, dan had het zich snel uit de voeten gemaakt.
Nog voor half acht ging Silvana’s telefoontje over. Wat volgde was een gesprek met een kennis uit Genua. Even later belde er weer een vriendin. Toen de dames waren uitgepraat, begon Silvana mij van alles te vragen over Nederland. Op zich allemaal goed bedoeld, maar ik had zo vroeg op de ochtend in dit mooie landschap helemaal nog geen zin in discussies over abortus en euthanasie.
Ik zag weinig meer van de omgeving. Met z’n drieën vorderden we gestaag. Rond acht uur was het al flink warm. Ik was blij toen we tegen half negen de Via Galliano weer naderden. Silvana vroeg of ik een espresso kwam drinken maar ik wilde naar huis. Verheugde me op een ontbijt op m’n terras en op de digitale krant.
“Morgen weer?” vroeg Silvana lief. Ik dacht: hoe kom ik hier vanaf. Ik ging nog een paar keer mee maar zei toen dat ik het toch fijner vond om om zes uur te vertrekken.
Voor beide dames was dat een onmogelijke tijd, iets waar ik ook wel min of meer op gerekend had. Ik zei dat ik het fijn vond om in de stilte te lopen en van het landschap te genieten en dat ik het niet erg vond om dat alleen te doen. Ze snapten er niet veel van maar deden er verder niet moeilijk over. Ze zullen wel gedacht hebben: rare lui die Hollanders. Ik zag ze nog een paar keer vertrekken, om kwart over zeven, als ik al heerlijk aan de koffie zat.
- De beslissing
- Lees meer
- De buurvrouw
- De bar
- De ochtendwandeling
- De huisarts
- Het auto-ongeluk
- De winkel van Sara
- Zevenslapers
- Het aardappelfeest
- Logé’s
- Het koor
- Het kattenvrouwtje
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.