WONEN IN ITALIË – De Huisarts
Twee keer in de week houdt dokter Valesano spreekuur. Op dinsdag en op vrijdag. Hij heeft een spreekkamer en een wachtkamer onder de piazza van Mombarcaro. Het spreekuur begint om twee uur maar het is verstandig om wat eerder te komen. De eerste keer dat ik naar de dokter moest, schrok ik me rot van het aantal wachtenden dat ik daar aantrof. Er was nauwelijks nog een stoel beschikbaar.
Half Mombarcaro zat geanimeerd met elkaar de kletsen. Broekspijpen werden opgerold, pijnlijke plekken op heupen en rug aangewezen, iedere kwaal werd breeduit besproken. Het Piemontees dialect ging meteen over in Italiaans toen ik binnenkwam, want ze wilden natuurlijk wel weten wat mijn klacht was.
Terwijl ik mijn beurt zat af te wachten, klonken er uit de spreekkamer regelmatig lachsalvo’s op. Anna en Ugo waren binnen, vaste patienten, met veel gevoel voor humor. Even later kwamen ze naar buiten, grinnikend. Anna deed even verslag van de uitkomst van het bezoek en toen gingen ze op huis aan.
De dokter was een slanke modern ogende vijftiger, hij had zo in Amsterdam-Osdorp een praktijk kunnen hebben. Hij nam alle tijd. Toen ik voor een buikgriep kwam, onderzocht hij me uitvoerig, maar schreef geen medicijnen voor want het zou met een paar dagen vanzelf wel over gaan. Toen ik een tweede keer kwam en ik tegen half vier eindelijk aan de beurt was, vloog op dat moment iedereen naar de spreekkamer: het was tijd voor de recepten.
De dokter deelt om half vier de recepten uit die herhaald moeten worden. Schrijft in Nederland een dokter meteen voor drie maanden herhalingsrecepten uit, hier moet je iedere week voor zo’n recept terugkomen.
Als ik op mijn buurvrouw afga, gaan de mensen hier voor ieder wissewasje naar de dokter. Misschien willen ze ook gewoon wat aandacht. Velen zijn boven de zestig, menigeen is weduwe, het uitje naar dokter Valesano is voor velen misschien wel een welkome afwisseling. Zeker omdat het meestal ook gecombineerd wordt met een bezoek aan de bar op de piazza. Vooraf en na afloop een espresso of in de zomer een ijsje op het terras waar de conversatie nog even wordt voortgezet.
Italië en Nederland hebben een overeenkomst mbt de ziektekostenverzekering. Iedere maand wordt er geld voor mijn ziektekostenverzekering op mijn salaris ingehouden en dat gaat naar Italië .Toen ik de benodigde formulieren had ingevuld, kon ik bij de ASL (zoiets als bij ons de GGD vroeger) al snel mijn verzekeringspasje ophalen. Vanuit Nederland kwam er nog een Europees pasje, zodat ik nu in beide landen verzekerd ben. Tot nu toe heb ik één keer 2 euro 80 moeten betalen voor antibiotica.
- De beslissing
- Lees meer
- De buurvrouw
- De bar
- De ochtendwandeling
- De huisarts
- Het auto-ongeluk
- De winkel van Sara
- Zevenslapers
- Het aardappelfeest
- Logé’s
- Het koor
- Het kattenvrouwtje
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.