WONEN IN ITALIË – Nazomer

September. Opeens word ik op een nacht wakker....van de kou. Ik slaap met open ramen en het blijkt buiten maar negen graden te zijn. Ik hoor ook het zomerse geluid van de cicade niet. Ik haal snel een tweede dekbed.

M'n ochtendwandeling maak ik de laatste week pas tegen zevenen, want pas dan is het helemaal licht. Door de ochtendkou is het buiten een stuk helderder. Scherp tekenen de contouren van de bergen zich nu tegen de hemel af. De toppen zijn nog sneeuwvrij.

Overdag is de zon heet en lopen de temperaturen al snel op naar 27 graden. Maar konden we twee weken geleden nog tot 10 uur 's avonds buiten zitten, nu koelt het na zes uur al snel af.

Overdag is het nog mooi weer maar de tekenen van een zomer die op zijn einde loopt, zijn onmiskenbaar. Zo stopt sinds maandag iedere ochtend de gele schoolbus weer voor de deur om mijn buurkindjes op te halen. De zomervakantie is echt voorbij.

Voordat de school weer begon, heb ik een poffertjesmiddag in m'n tuin georganiseerd. De kinderen uit de straat, twee oma's en nog twee Nederlandse ouders met hun kinderen waren erbij.

Met Grazia achter de poffertjespan kwam het helemaal goed met onze Hollandse specialiteit. Alleen...de kinderen aten er nauwelijks van, zo druk waren ze met elkaar aan het spelen.

Zelfs de mis, afgelopen zondag in Murazzano, stond in het teken van het nieuwe schooljaar. De kerk zat vol opa's en oma's en ouders en kinderen. Voor het altaar stond een verzameling kleurige rugzakjes.

Op verzoek van Don Marco hadden de kinderen hun schoolrugzak mee naar de kerk genomen en zou hij die aan het eind van de mis zegenen. En zo geschiedde. Met een gezegende rugzak keerden de gelovigen na afloop terug naar huis.

De eerste bewoners die hier 'in villeggiatura' zijn geweest, gaan terug naar hun steden. Zo ook mijn Genovese buren, de Piccinini's. Als afscheid had Silvana de overburen Grazia en Guglio en mij uitgenodigd om 'farinata' te komen eten. Volgens hen iets typisch Genovees.

Het was een kekererwtenpannekoek waar we stukken af moesten scheuren. Daarnaast had Silvana ook nog allerlei soorten beignets gefrituurd met groente erin, erg lekker en zeer slecht voor de lijn. Edoardo vertelde hoe zijn familie ooit in Mombarcaro was verzeild en vulde tussendoor gelukkig flink de glazen bij.

Ook aan de reeks zomerconcerten in Murazzano kwam een eind. Voor deze laatste zondag had onze onvolprezen Monica, leidster van ons koor, geen klassieke muziek geprogrammeerd maar vrolijke Zuidamerikaanse muziek van de groep Belaben 2.0.

Ze traden op in de open lucht op de piazza. Het hele dorp zat er in een kring omheen, te klappen en mee te deinen. Mijn logé's hadden een topmiddag en ik ook. En dat allemaal dankzij de inspanningen van de Nederlandse Monique en haar man Hermando.

Nog even dus en de herfst gaat beginnen, het mooiste seizoen van Piemonte. De heuvels verkleuren in de prachtigste tinten goudgeel, rood en bruin. De dorpen maken zich op voor de 'sagra's', de oogstfeesten. De sagra van de kastanjes, van de paddestoelen, van de kekererwten om er maar een paar te noemen. En....iedereen zoekt truffels.

Zelf moet ik nodig m'n houtvoorraad eens nakijken en vast wat naast de kachel leggen. Maar eerst geniet ik nog even van de nazomer die ons notabene komend weekend temperaturen van boven de dertig graden belooft.



Meer van Ineke www.metinekeinitalie.nl