WONEN IN ITALIË – Toch nog zomer
De zomer is uiteindelijk toch gekomen. Overdag temperaturen van 30 graden. Misschien voor sommigen wat aan de warme kant, maar ik geniet ervan.
Vooral 's morgens vroeg als ik om zes uur naar buiten stap voor een wandeling. De lucht is dan fris, gevuld met bloemengeuren en een zacht briesje streelt langs mijn nog slaperige hoofd.
Ik houd ook zo van de sfeer die in de zomer over het land ligt. Terrassen zitten tot 's avonds laat vol, fietsers puffen de berg op, wandelaars lopen vrij en blij over de weg.
Vanmorgen was het markt in Niella Belbo. Ik moest even twee boodschappen doen. Ik was nauwelijks de auto uitgestapt of ik zag al twee mensen naar me zwaaien.
Het waren Rolf en Marlène, een lief Duits stel dat ook in Mombarcaro woont. Ik ging even bij ze op het terras zitten en dronk een cappuccino mee. Even een praatje en daarna gingen we weer ieder ons weegs.
Vanmiddag meldde ik me voor de tweede middag achter elkaar bij het 'gnocchi-commando'.
Ja het is weer zover, het aardappelfeest, ook het feest van Sint Anna, barst komend weekend weer los. Duizenden mensen komen hier dan eten, onze aardappelgnocchi zijn befaamd.
Terwijl ze buiten bezig zijn met de feesttent op te zetten, sta ik met de vrouwen van Mombarcaro gnocchi te maken. En dat bij dertig graden.
Iedere 5 minuten moet ik het zweet van m'n gezicht wissen. Het loopt zo m'n ogen in. Enkele vrouwen hebben om dit probleem te voorkomen een haarband omgedaan. Dat geeft ze iets piratenachtigs.
Voor het eerst heb ik de mix van aardappel, eieren en meel tot deeg gekneed. Wat een kracht hebben die vrouwen in hun handen! Daarna rol je er slierten van en die snij je in kleine vierkantjes: de gnocchi.
Hier in dit dorpshuis, in deze keuken klopt het hart van Mombarcaro. Iedereen kent elkaar en dat gaat tot generaties terug. Er wordt alleen maar Piemontees gepraat en ik moet er tegen kunnen dat ik er af en toe tussen genomen word en ik dat pas enkele minuten na het gelach begrijp.
Af en toe steken de mannen hun neus om de hoek of lopen grappend door de keuken. Ook komt een aantal kleindochters helpen. Matilde, Viola, Gaia, ze staan ook ijverig deeg te rollen. Ze zijn de nieuwe generatie die deze traditie straks gewoon kan voortzetten.
Na afloop is er taart van Bruna, inmiddels 90-plusser. Jaren stond ze hier ook middagen lang gnocchi te maken, maar dat is haar nu te zwaar. Een taart bakken, lukt gelukkig nog wel en die laat ze dan ook met veel plezier aan ons bezorgen.
"Je gaat toch nog wel even een 'caffé' mee drinken?" Natuurlijk, antwoord ik, hoewel mijn lichaam eerder behoefte heeft aan een emmer koude cola. De tentbouwers zijn ook klaar en zitten op de piazza aan een biertje.
Als ik later een afspraak bij Rosalba wil maken om m'n haar eens lekker kort te laten knippen, blijkt ze helemaal vol te zitten "Ik krijg de komende dagen heel Mombarcaro in de stoel" appt ze me. Nou ja dan volgende week maar.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
