WONEN IN ITALIË – Wie snapt het nog?
Corona bepaalt nog steeds ons leven. "Vroeger hadden we het nog wel eens over hoe de hazelnoten erbij stonden of over de aardappelen" zegt Beppe grijnzend als ik me bij de koffiedrinkers voor de bar voeg. "Maar nu praten we alleen maar over het virus."
En op dit moment gaat het alleen maar over de vaccinaties. Wie al is geprikt, waar hij is geprikt en met welk vaccin hij is geprikt. Zowel uit Nederland als uit Italië ontvang ik juichende berichten: "Op 1 mei word ik gevaccineerd!" "Fatta prima vaccinazione!" Mijn vriend Ben uit Amsterdam stuurt zelfs een foto van zichzelf met een oproep in z'n hand.
Je zou zeggen: het gaat de goede kant op, maar mijn ervaring is dat er nog niet zoveel verwarring is geweest als juist op dit moment, nu er fanatiek gevaccineerd wordt.
Zelf krijg ik donderdag mijn tweede prik. Maar de volgende dag heb ik alweer een test-afspraak omdat ik de dag daarop naar Nederland ga. Want niemand kan mij vertellen of, als je gevaccineerd bent, je toch nog een negatieve test nodig hebt om de grenzen over te komen. Je kunt immers nog steeds iemand aansteken.
Hier in Italië veranderen wekelijks de kleuren van de regio's (provincies) met de bijbehorende maatregelen. Ik ben allang het spoor bijster. Ik zou bv. echt niet meer weten hoeveel mensen ik op dit moment thuis mag ontvangen. O ja en de restaurants gaan open, maar je mag alleen buiten eten.
Zomaar van regio naar regio reizen mag ook nog niet. Zeker niet van een rode (ernstig) naar een gele (waakzaam) regio. Hoe wil je zo toeristen deze kant op krijgen als ze niet eens zonder problemen een weekje aan de kust en een weekje in Toscane kunnen gaan zitten?
Voor mensen die van het toerisme moeten leven, is het natuurlijk een ramp. "We zitten volgeboekt maar er beginnen nu alweer mensen af te zeggen" vertelt een Nederlandse vriendin me die zich met haar man al meer dan een jaar te pletter werkt om een luxe camping uit de grond te stampen.
Ze vertelt dat mensen zich onzeker voelen. Ze zijn bang voor onverwachte verrassingen als ze in het buitenland zijn. En alsof het allemaal nog niet lastig genoeg is, kondigt Nederland opeens hele strenge quarantaine-maatregelen aan, per 15 mei. Kom je uit een land met veel coronabesmettingen en je sluit jezelf niet op dan krijg je een boete van meer dan 400 euro.
Zelf had ik het leuke plannetje bedacht twee dagen bij vrienden in Frankrijk te logeren als ik half mei weer terug naar Italië ga. Voor vertrek dacht ik me in Nederland nog even te laten testen. Maar een test mag maar 48 uur oud zijn. Dus voordat ik aan de grens sta in Ventimiglia, zal ik me nog eens in Frankrijk moeten laten testen.
Overigens zitten die vrienden nu nog in Nederland en weten ze niet eens zeker of ze zelf met 1 prik Frankrijk wel inkomen.
Je zou zeggen: zoek het even uit bij de bevoegde instanties maar de veranderingen gaan zo snel dat de informatie op de sites vaak alweer is verouderd.
Vandaar vanmiddag ook een hulpkreet van Duitse vrienden die hier wonen. Zij is op dit moment in Duitsland om haar moeder op te halen. Ze hebben elkaar maanden niet gezien en ze wil haar moeder een tijdje bij zich laten logeren. Haar man appte mij: hoe zit het met de regels? Moeten ze zich voor de terugreis laten testen? Hoe zit het met de quarantaine? Zij weten het ook niet meer....
En dan nog een gek incidentje. Vanmiddag stond ik bij Sara in de winkel opeens met een Italiaanse douanier aan de telefoon. Een Nederlandse vrouw die mij van deze website kent en mij altijd belt als ze in Italië problemen heeft, stond vast aan de grens. Ze kon de papieren waar de grenswacht naar vroeg niet vinden. Ze spreekt zelf geen woord Italiaans. "Zeg even dat ik m'n papieren niet kan vinden" brulde ze door de telefoon. Ik weet niet hoe het afgelopen is maar ontspannen reizen lijkt er op dit moment even niet in te zitten.
Ik heb één stille hoop. En dat is dat over een paar weken het virus een tijdje met zomerverlof gaat, net als vorig jaar. Dat zou zeker met al die vaccinaties toch moeten lukken. Anders zit er maar één ding op: thuisblijven.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
