WONEN IN ITALIË – Laatste vakantiedagen in Rome
Ik heb Rome nog nooit zo druk meegemaakt. Gistermorgen moest ik me langs een muur van mensen worstelen, vier rijen dik, allemaal stonden ze met hun rug naar elkaar toe, mobieltjes geheven en allemaal turend naar een bepaald punt... ik keek wat er te zien was wat zo massaal gefotografeerd moest worden. Ik kon het niet ontdekken.
"Dit is het nieuwe normaal Ineke, wen er maar aan." Was de reactie van oud-collega Andrea Vreede op mijn gemopper.
Na mijn vakantie in Molise ben ik nog een dag of vijf in Rome. Eerst Marianne op het vliegtuig gezet en toen op zoek naar m'n hotel in het centrum. Ik vond het best eng zo in dat drukke verkeer, maar de mevrouw in mijn telefoontje leidde me keurig naar mijn bestemming.
Ik had geluk, net toen ik door de straat reed waar mijn hotel was, reed er een auto weg en liet een parkeerplaats achter. Ik zette de auto neer en sjouwde m'n bagage naar het hotel. Aankomst geslaagd, ik stond te popelen om op mijn wandelschoenen de bekende plekken terug te zien.
Maar nogmaals, het krioelt van de mensen. Overal marcheren groepen achter reisleiders met vlaggetje aan, ook tref ik veel schoolklassen. Het gevolg is dat ik regelmatig m'n neus stoot als ik ergens heen wil.
Palazzo Farnese: kaartjes uitverkocht tot november, een opera: uitverkocht. Woensdagmorgen Villa Borghese: per uur worden er maar 13 kaartjes verkocht. Ergens deze week liep ik langs het Pantheon: een eindeloze sliert wachtende mensen slingerde zich over de piazza.
Gelukkig blijft er nog genoeg moois over om te gaan bekijken en heb ik de meeste toeristentrekpleisters jaren geleden al bezocht. Maar het betekent dus dat als je in Rome een museum wilt bezoeken je al ver van te voren via internet kaarten moet reserveren.
Even spontaan een museum binnen lopen, afhankelijk van hoe je pet die dag staat, is er niet meer bij. Neemt niet weg dat ik erg van Rome geniet. De stappenteller geeft meer dan 18 km. per dag aan, aan het eind van de dag strompel ik als een uitgeputte Wammes Waggel naar m'n hotel.
Ik heb op vakantie een boek over de culturele schatten in Rome herlezen en al lezend een lijst gemaakt van wat ik allemaal wilde gaan bekijken.
Maandagavond toen ik met voormalig collega Lidwien en haar vriend uit eten was, keek Lidwien vol verbazing naar mijn lijst: "Wil je daar nog allemaal naartoe?" Haar niet gezien: "Ik heb zin om morgen gewoon nog een dag door de stad te banjeren".
Kon ik dat ook maar, dacht ik even. Ik ben hier toch voor m'n lol en niet omdat ik een lijst bezienswaardigheden moet afwerken? Het lijkt wel huiswerk. Nu, na een paar dagen, lukt het me die lijst een beetje los te laten. Ik bezoek nu vooral objecten waar geen hordes mensen op af komen.
Zo bezocht ik de kerk Santa Croce di Gerusalemme. Ik was geprikkeld door de relikwieën die daar te zien zijn: een stuk van het Kruis van Christus, twee doornen uit de doornenkroon en één van de spijkers van de kruisiging. Katholieke folklore.
Maar Andrea diende me van repliek toen ik er schampere opmerkingen over maakte : "Maakt het wat uit of ze wel of niet echt zijn?". En daar heeft ze wel gelijk in. Voor de gelovigen maakt het niks uit. Die vinden toch wel inspiratie bij wat een doorn uit de doornenkroon van Christus zou kunnen zijn.
Ik liep ook naar de Santo Stefano di Rotondo waar je op 24 panelen kunt zien wat voor martelmethoden er in de eerste eeuwen na Christus op bekeerlingen werden toegepast. Het is even griezelen. Nogal wat mensen werden in een pot op een vuurtje gekookt.
Ik vermaak me dus prima. Zeker ook omdat ik tussen de bedrijven door enkele oud-collega's ontmoet. Gisteren at ik met Andrea Vreede. Er was zoveel te vertellen dat ik aan eten haast niet toekwam.
Na het eten nam ze me mee naar twee prachtige kerken en kreeg ik een privé-rondleiding van haar. De eerste kerk was de Santa Maria sopra Minerva, één van de weinige gotische gebouwen in Rome.
Daarna gingen we naar de San Luigi dei Francesi waar maar liefst drie Caravaggio's een kapel sieren. Ik stond met open mond te kijken, terwijl Andrea me allerlei bijzonderheden over de werken toefluisterde.
Morgenochtend ga ik nog een kop koffie drinken met een derde ex-collega en daarna cadeautjes kopen en pakken.
Zondag weer thuis in het heerlijk groene Mombarcaro, waar Grazia mij verwacht op de zondagslunch.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
