WONEN IN ITALIË – Regen
Regen, regen, regen. Vanaf München alleen maar regen. Ik rijd van Praag terug naar Mombarcaro. Als ik even na achten aan kom, heb ik er veertien uur op zitten.
Op de provinciale weg rondom Mombarcaro kom ik een paar andere auto's tegen. Steeds wordt er naar me gezwaaid en steeds mis ik wie me zo vriendelijk groet. Maar het is duidelijk: ik ben weer thuis.
Iedere 7 à 8 weken rijd ik naar mijn moeder in Nederland. Ik heb nu besloten er zo vaak mogelijk een bezoek aan een stad aan vast te knopen. In maart ben ik naar Wenen gereden en nu naar Praag.
Deze keer was ik met mijn zus en dat was wel zo gezellig. De dagen vlogen voorbij en dinsdagmorgen reed ik om zes uur langs de Moldau het centrum van Praag uit. Richting Pilsen en dan zo naar het zuiden.
Ik reed door de glooiende heuvels van Tsjechië, net als in Duitsland vol gele koolzaadvelden. Geen kneuterige dorpjes, veel verrommeld landschap. En wat ze echt veel hebben zijn benzinestations.
Ik passeerde de grens en vervolgens Regensburg. Kwam zonder veel problemen bij München aan. Maar toen begon de ellende: wegwerkzaamheden, aanrijdingen en dus files.
Als ik uiteindelijk bij mijn huis aankom, hoor ik een miauwkreet en daar komt één van mijn poezen, Totò, aangehold. Wat is het toch altijd aandoenlijk om te zien hoe verknocht die twee beestjes aan mij zijn.
Als ik m'n huis binnenstap, wacht me een verrassing: Guglio heeft een supergroot kruidenrek voor me gemaakt. En ingeruimd. Wat een verschil met de chaos van eerst. En ook heeft hij twee planken boven de aanrecht gemaakt.
Ik ga gauw naar de overkant waar Grazia en Guglio met een bord minestronesoep op me zitten te wachten. Guglio is verguld als ik zeg hoe blij ik met het kastje en de planken ben.
Even later komt Grazia met een groot pakket aanzetten. "Voor je verjaardag nog" hoor ik haar zeggen. Er komt een prachtige met de hand beschilderde botervloot uit, afkomstig van een befaamde keramiek-fabriek in Mondovi. Ik ben er dolblij mee. Ik ben gek op keramiek.
Om half twaalf duik ik met twee waterkruiken m'n bed in. Ik heb door het vele rijden last van een spier in m'n onderrug, daar leg ik een kruik tegenaan.
De volgende dag heb ik reuze zin om maar wat aan te rommelen en m'n huis niet uit te komen. Maar het regent al drie weken en dat maakt ongedurig. Vriendinnen bellen om iets met me af te spreken.
Natuurlijk vind ik dat ook weer leuk. Het zou ook niet goed zijn als er niemand zou bellen. De vriendin die een borrel voorstelt, wint het. Ook heb ik haar het langst niet gezien.
En nu is de kop eraf. Vandaag op dag 2 heerlijk in de tuin gewerkt. Dankzij de regen staat alles er goed bij. Morgen gaat het weer regenen. Arme mensen in Emilia Romagna, maar wat pakken ze aan, die Romagnoli.
Jongeren hebben duizenden leeftijdgenoten gemobiliseerd om te komen helpen. Overal staan ze water uit huizen te scheppen. Ook hebben ze apps geïntroduceerd voor allerlei soorten hulp.
Inmiddels is het een dag later en het regent ...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
