WONEN IN ITALIË – Weer een 'project'
Het leven hier op het platteland van Piemonte hangt van projecten en lijstjes aan elkaar. Er moet altijd wel iets aan je huis gebeuren of iets anders dat met je directe leefomgeving te maken heeft.
Een hele waslijst had ik voor de herfst. Enkele punten: een nieuwe kachel kopen, een houtvoorraad opbouwen, verwarmings-ketel bijvullen, antivries in de verwarming.
De kachel kwam en werd geïnstalleerd. Hout werd afgeleverd. Dagenlang waren Giorgio, Grazia en Guglio en ik met hout aan het sjouwen. Maar sinds gisteren is het (voorlopig) klaar. Het houthuisje is vol en er ligt nog een berg hout op m'n terras. Laat nu de winter maar komen.
Dorpsgenoot Jeroen die hier laatst even was, zag dat m'n kattenluik kapot was. Ik had het zelf nog niet eens gemerkt. "Weer een projectje erbij Ien!" En zo is het. Boven aan de lijst schrap je iets door, maar onderaan komt er alweer wat bij.
Gistermorgen om kwart voor negen stond meneer Campogrande van de verwarmingsketel voor de deur. Hij kwam m'n ketel controleren en met water bijvullen. Ik vertelde dat ik de thermostaat van de verwarming de hele winter op 5 graden wil laten staan. Moest er dan ook anti-vries in de radiatoren?
"Welnee" zei hij. "Als de temperatuur onder de 5 graden komt, gaat ie vanzelf aan." Mooi zo, het project 'verwarming' kan afgerond worden.
Toen naar Dogliani voor de APK-keuring van de auto. Moet hier eens in de twee jaar gebeuren en heet 'collaudo'. En dan kom ik als vanzelf op mijn volgende project: een nieuwe auto. De Panda heeft inmiddels meer dan 230.000 km. gereden en ziet er steeds gebutster uit.
Ik reed naar de garage van Berbotto waar ik m'n Panda ooit heb gekocht. Ik moest een tijdje wachten want er waren twee klanten voor me. Ik liep naar de showroom om de nieuwe auto's te bekijken.
Er stonden drie grijsblauwe Panda's te glimmen, nieuwste model. De garage- eigenaar liep al gauw naast me en somde de voordelen op van een nieuwe auto boven die van weer een tweede handse. De nieuwe Panda kost 14.500 euro, twee van de drie waren al verkocht.
Ik moest er nog even over denken, zei ik en keutelde weer terug naar de werkplaats. M'n auto werd met vlag en wimpel goedgekeurd dus ik houd het geld nog maar even in m'n zak. Maar niet te lang, het blijft toch een oudje. Binnenkort ga ik met Grazia ook nog ergens anders kijken.
Dan begin ik volgende week met het winterklaar maken van de tuin. Gelukkig helpt Giorgio mij daarbij. Hij snoeit bomen en struiken, ik doe het kleinere werk. Ook moet alle begroeiing van m'n huis worden gehaald want al die leuke klimplanten maken het dak en de dakgoot kapot. De rozen moeten gesnoeid, planten binnengehaald, bloembakken ingepakt, de buitenkraan afgesloten, tulpenbollen geplant, etc.
Klusjesman Flavio heeft beloofd nog voor de winter een trap van grote platte stenen naar de moestuin te maken. Als het vochtig is en glibberig, breek ik daar regelmatig bijna m'n nek, dus die moet ik ook achter z'n broek aanzitten.
En als het dan allemaal is gelukt met het nieuwe kattenluik, de verwarming, de auto, de tuin, o ja de ovenruit is ook nog gesprongen en er gaat verder niets anders kapot, dan beginnen de voorbereidingen van mijn 2-maandelijkse reis naar Uden. Wassen, pakken, schoonmaken.
Ik zei laatst tegen vriendin Rosa: "Weet je dat ik soms fantaseer over een overzichtelijk flatje met balkon?" Ze moest lachen. "O Christina, maar dat doe ik ook." Maar dan denk je meteen daarna: maar nu nog even niet. Het heeft namelijk ook wel iets om iedere dag druk bezig te zijn met je basale levensbehoeften.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
