WONEN IN ITALIË – Weer terug
Een paar weken onder de radar gebleven. Was in Nederland voor een feestje èn.... om m'n paspoort te verlengen. En dat is helemaal niet zo eenvoudig als je in Italië woont.
Eerst overwoog ik om naar een consulaat of naar de ambassade in Rome te gaan. Maar uit ervaring weet ik dat je bij Italiaanse instanties bijna nooit in één keer klaar bent.
Kon het ook anders? Ik ontdekte dat je je paspoort ook bij een Nederlandse grensgemeente kunt verlengen. En aangezien ik toch een paar keer naar Nederland moest, besloot ik zo'n grensgemeente uit te kiezen.
Ik koos voor Echt, vraag me niet waarom. Ik kon er pas drie maanden na m'n telefoontje terecht, op 23 mei. Voor die tijd moest ik natuurlijk wel de benodigde paperassen verzamelen.
Zo moest ik bij de gemeente een verklaring afhalen waarin stond dat ik hier legaal woon. Tiziano schreef die graag voor me uit. De verklaring moest ook nog eens vertaald worden door een beëdigd tolk. Gelukkig wilde een vriendin dat graag voor me doen.
Ik liet voor de zekerheid twee pasfoto's maken. Een lelijke en een superlelijke zonder bril, waarop ik kippig de lens inkijk. Een vriend printte een verplichte checklist uit de computer met een waslijst aan vragen.
Ik besprak een groezelig hotelletje in het centrum van Aken, dat op een halfuurtje van Echt ligt. Ik dacht als ik dan toch in de buurt van Echt moet logeren, laat ik dan de kans grijpen de Dom van Aken te bezoeken met het graf van Karel de Grote.
"Mevrouw als er één been van hem in die kist zit, dan is het veel" dempte de hoteleigenaar mijn enthousiasme. De schrijn waar hij in zou liggen, was maar een meter lang, dus òf hij was heel klein, òf ze hebben er alleen wat botjes in gelegd.
De ochtend na mijn nacht in Aken, naar Echt. Ik kwam er een beetje zenuwachtig aan en liep tegen een immens stadhuis aan. Het had afmetingen waar menig provinciestadje jaloers op zou zijn.
Binnen waren negen glazen spreekkamers. Ik was al gauw aan de beurt. Ik spreidde de papieren voor de ambtenaar uit. Ze bekeek ze nauwelijks.
"Heeft u ook een verklaring bij u dat u de Nederlandse nationaliteit hebt?" klonk het met een zware Limburgse tongval. Ik schoof haar m'n bijna verlopen paspoort toe, daaruit bleek toch wel dat ik Nederlandse was? C.M.J. Spoorenberg, geboren in Eindhoven. Hoe duidelijk wil je het hebben?
"Nee, maar er staat nergens vermeld dat u de Nederlandse nationaliteit hebt" hield de vrouw vol. Ik hield me in, rommelde in m'n papieren en vond godzijdank mijn Italiaanse Carta d'Identità. En daar stond expliciet op: nationalità: Olandese. Gered.
Ik moest een week later terugkomen om het paspoort op te halen. Gelukkig lag alles klaar en kon ik opgelucht met een spiksplinternieuw paspoort Nederland uitrijden op weg naar het zuiden.
Zondag passeerde ik de Italiaanse grens bij Menton. Ik besloot te gaan lunchen aan zee in Ospedaletti. Op zoek naar een parkeerplaats zag ik een man in de open deur van z'n geparkeerde auto zitten.
"Gaat u weg?" vroeg ik. Ja hij ging weg, maar zat op z'n vrouw te wachten die nog even 'een pipi' aan het doen was. Hij reed z'n auto wel een stukje naar voren, dan kon ik me in de minieme plek die achter hem vrij kwam, manoevreren. Het lukte.
"Kom" zei hij, "ik breng je wel even naar het restaurant waar wij gegeten hebben, daar eet je goed." In het restaurant stelde hij me voor aan de eigenaar. Denk erom, het mocht mij aan niets ontbreken en weg was hij.
Ik at een heerlijke pasta 'alle vongole' en dronk er een wijntje bij. Ik werd bediend als een prinses. Ik slaakte een zucht. Ja dit was Italië, een lawaaiig land vol gekke lieve mensen. Ik voelde me weer thuis.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
