WONEN IN ITALIË – Nieuwe ontwikkelingen
Bijna dagelijks spreek ik met heel veel verschillende mensen. Boeren, pensionado's, jonge ondernemers. En iedere persoon laat mij weer een ander facet van het leven hier zien.
Gistermorgen lag ik op de bank bij schoonheidsspecialiste Giuglia. Een jonge vrouw die getrouwd is met een jongen uit Mombarcaro. Ze hebben twee kleine kindjes en bewonen sinds een half jaar een vrijstaand huis iets buiten het dorp.
Ik vroeg of ze blij was met haar huis en de grond eromheen. Jazeker, verzekerde ze me, alleen er was toch wel een dingetje dat haar een beetje angstig maakte: het gehuil van de wolven 's avonds.
Ik weet dat een Duitse vriend ze vanuit zijn tuin ook hoort. Er zijn de laatste paar jaar veel wolvenroedels bijgekomen. Ze hebben hier genoeg te eten: zwijnen, herten, een harige das, een sappig haasje. En planten zich dus lustig voort.
"Ik weet dat ze niks doen" zei Giuglia. "Maar we gaan toch snel een hoog hek om de tuin heen zetten". Met twee kleintjes die dadelijk in de zomer in een badje in de tuin zitten te spelen, kan ik me voorstellen dat je die extra wilt beschermen.
Een heel ander verhaal hoorde ik van een Nederlandse vriend. Hij liet zich ontvallen dat de boeren hier bepaald niet kinderachtig zijn en onder bijna alle omstandigheden stug doorwerken. Of ze nou 60, 70, 80 of 90 zijn. "Hoezo?" vroeg ik.
Hij en zijn vrouw hebben drie schapen van een boer gekocht. De boer zei dat hij zou proberen de beesten in het weekend te brengen. Het kon ook wel vlak na het weekend worden, zei hij, want hij moest donderdag eerst nog aan een hernia worden geopereerd.
Alsof hij even een prikje moest gaan halen. Drie dagen na het weekend kwam zijn zoon de beesten brengen. Vader was toch nog niet topfit.
Het verbaast mij ook vaak te zien hoe de mensen maar doorgaan. Pensioen? Hoezo? Zo kom ik regelmatig bij een stel in buurtschap Valle. Hij is 82, zij 78. Ze runnen nog steeds hun boerderij. Zij zet altijd meteen koffie als ik kom en beweegt zich moeizaam door de keuken. Haar rug....
Hij komt vrolijk uit de stal waar ze een stuk of wat kalveren hebben staan. Laatst had ie twee kleine duiven in iedere hand. Wil je er één meenemen, vroeg hij hartelijk. Nee, nee riep ik verschrikt, wetende dat hij anders meteen één van de twee de nek had omgedraaid.
Toch verandert Mombarcaro in een rap tempo. Nebbiolo uit Mombarcaro is sinds kort helemaal niet meer zo'n gek idee. Op drie verschillende hellingen rondom het dorp heeft een grote wijn-producent in het vroege voorjaar wijngaard-terrassen laten aanleggen.
En net buiten het centrum wordt een proeflokaal gebouwd, men zegt voor de aardappelen. Maar ik zie de mensen daar niet alleen met een droge aardappel staan, daar moet toch ook iets bij gedronken worden, lijkt me.
Gelukkig overheerst nu nog de dorpse sfeer. Zondag waren de ouders van burgemeester Simone 50 jaar getrouwd. Dat werd natuurlijk eerst in de kerk met een mis gevierd.
Hun kleindochter Viola die een vooropleiding voor het conservatorium doet, zong aan het einde van de mis het 'Ave Maria'. Zo zuiver, zo prachtig, ik geneerde me een beetje maar de tranen rolden over m'n gezicht. En niet alleen bij mij...
Na afloop was bij de bar een borrel met eindeloos veel hapjes. Een zogenaamde 'rinfresco'. Bruidegom Renzo nodigde ons allemaal uit om te komen drinken. En zo werd het weer een hele andere zondag dan verwacht.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
