WONEN IN ITALIË – I giorni della merla
Het was dinsdag ongewoon koud op de markt van Dogliani. Dat gebeurt wel vaker in de winter. Dat het in lager gelegen stadjes als Dogliani of Ceva stukken kouder is dan hier op 900 meter.
Bij de groentekraam peuterden twee vrouwen mij aan het verstand dat we midden in de "giorni della merla" zaten en dat zijn de koudste dagen van het jaar.
Ik meende eerst nog 'merda' ipv 'merla' te verstaan, waarop ze in de lach schoten. Nee het waren de dagen van de merel, al waren het ook wel een beetje strontdagen.
Het was voor mij een totaal nieuwe
uitdrukking. De dagen van de merel vallen op 29, 30 en 31 januari.
De uitdrukking is afgeleid van een oud volkssprookje over een merel. Het arme beest had het zo koud dat hij beschutting zocht in een schoorsteen. Hij kwam er na drie dagen wel pikzwart uit, maar hij leefde tenminste nog!
In het dorp gaat alles zijn gewone gangetje. Het is rustig. We hebben een zeldzaam milde winter. Het sneeuwt niet, het regent niet en bijna alle dagen schijnt de zon. Voor ons, domme buitenlanders, mag het nog wel een tijdje zo blijven, maar het is natuurlijk helemaal niet goed.
De grond snakt naar water. Als het één dezer weken niet flink gaat regenen of sneeuwen, hebben de boeren, maar eigenlijk iedereen hier, de komende zomer een groot probleem.
Door de zachte winter blijven wel de gebruikelijke winterse ongemakken beperkt. Tot nu toe hebben we nog maar één keer een stroomstoring gehad. Bij sneeuwval is dat wel anders.
Grappig om te zien hoe de mensen dan op de dorpsapp reageren. "Hier aan de Buchere hebben we geen stroom!" "In de Villa is ook geen stroom". Een Duitse vrouw die hier nog niet zo lang woont, appte paniekerig: "Wij hebben hier geen stroom, wordt er iets aan gedaan?" Alsof de gemeente niet meteen in actie komt.
Ook ging m'n palletkachel weer eens kapot. Dat gebeurt ook iedere winter wel een keer. Weldra stond de vriendelijke electricien meneer Beltrame voor de deur die met engelengeduld de kachel begon uit te scheppen.
Hij legde uit dat mijn pallets te kruimelig zijn en de kachel verstoppen. Ik moet duurdere Oostenrijkse pallets kopen. Na een paar uur had ie 'm weer gemaakt, drie tientjes moest ik betalen.
Zaterdag had ik mijn buren te eten. De hele dag in de keuken gestaan. Wat had je dan voor iets bijzonders gemaakt? zul je je misschien afvragen. Maar nee, niks bijzonders en daar word ik al zenuwachtig genoeg van. Ik had gewoon hutspot gemaakt en broccoli-soep vooraf. Ik vond dat ze ook maar eens iets uit onze Hollandse keuken moesten eten.
Ik moet eerlijk zeggen: het was geen succes. Vooral de mannen zaten met lange tanden te eten. "Wat zit hier eigenlijk in?" vroegen ze alsof ze een exotische schotel uit Kiribati voor hun neus hadden staan.
Alleen Grazia zat met veel smaak en enthousiasme te eten. "Heerlijk!" riep ze om de paar happen. Haar tiramisù maakte veel goed.
Over twee weken komt er weer enig leven in deze contreien want dan barst het carnaval los. Eén avond mogen we ons dan gek toetakelen, de hele avond eten en tenslotte dansen terwijl de kinderen confetti over ons heen strooien. Zeker tot Pasen vind je nog glitters in je huis.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
