WONEN IN ITALIË – Mama
Het begon als een gezellig dagje winkelen in Finale Ligure. Samen met Yvon had ik een jurk gevonden voor een bruiloft later in de zomer. Ook bijbehorende schoenen waren geen probleem.
Toen checkte ik m'n mobieltje of er nog nieuws was over m'n moeder. Ze had een blaasontsteking. Ik schrok. De berichten waren alarmerend. Ze was doodziek en hield niks binnen.
In een vlaag van paniek wilde ik meteen naar de auto toe. "Ik moet naar Uden" zei ik. Yvon die het hoofd koel hield, zei: "Bel nu eerst 'ns het huis waar je moeder woont."
Ik belde en kreeg één van de verpleegkundigen aan de lijn. Zij vond het niet zo urgent dat ik nu meteen naar Uden zou moeten komen.
Dus aten we nog een hapje, al was m'n eetlust totaal verdwenen. M'n moeder had een blaasontsteking en kreeg een kuur waar ze de vorige keer ook al doodziek van was geworden. Maar volgens de dokter kon het daaraan niet liggen.
Ik sprak m'n broer later en die vond het toch wel een goed idee als ik naar Nederland kwam. Dus Grazia ingeseind, wat kleren in een koffer gegooid en om zes uur de volgende ochtend reed ik Mombarcaro uit.
Maandagmiddag kwam ik aan in de St. Jan. Ze hadden mama even in bed gelegd voor een middagslaapje, iets wat ze normaal gesproken nooit doet. Toen ik om vier uur naar haar ging kijken, schrok ik me rot.
Ze was zo verzwakt dat ze zich niet eens in bed kon omdraaien, laat staan gaan zitten.
Met hulp van de verpleging werd ze aangekleed en op de bank gezet. Iedere keer als ze naar de wc moest, moest ik de verpleging roepen, ze kon niet meer op haar benen staan.
Ze hield niks binnen. Ook de volgende dag kwamen de thee en bouillon eruit. Mijn broer Jan en ik besloten de dokter nog een keer te laten komen. Er kwam een vervanger van onze eigen dokter. Een jonge vrouw die mama tien minuten bekeek en toen een dodelijke diagnose stelde.
Behalve de blaasontsteking had m'n moeder, volgens haar, ook een niet behandelbare longontsteking. Die treedt op als de patiënt zich verslikt en er een beetje voedsel in de longen komt. Mijn eigen Cor is eraan overleden.
Ze zei dat mama binnen enkele dagen zou komen te overlijden en dat ze nu naar de verpleging ging, om alle medicijnen stop te laten zetten. Jan en ik bleven in shock achter. Mama zo opeens opgegeven?
We kwamen even bij op een terras. Ik was vreselijk bedroefd. Je weet, ze is 97, je moet realistisch zijn maar dit opeens. Rond vieren ging ik weer naar de St. Jan. Er zou zo een nichtje komen die nog afscheid van mama wilde nemen.
De zorg haalde haar uit bed en even later zat ze op de bank met veel smaak haar thee met honing te drinken. Nu ze die vermaledijde kuur niet meer slikte, zag je haar in drie uur tijd helemaal opknappen.
Nicht Loes kwam binnen en bleef even stomverbaasd staan. Ze had zich voorbereid op een stervende vrouw en zag nu mijn moeder geheel aangekleed op de bank zitten, onderwijl in haar thee roerend.
"Maar die gaat voorlopig nog niet dood" riep mijn nicht opgelucht en lachend uit.
Onze eigen dokter reageerde de volgende dag op dezelfde manier. "Wat is hier gebeurd?" Terwijl hij verrast naar m'n moeder keek.
Hij keek haar helemaal na, de longen waren schoon, haar bloeddruk, temperatuur, zuurstofopname, alles was goed. "Ze is er overheen" zei hij. En hij bood zijn excuses aan voor het feit dat hij te lang met een kuur was doorgaan die ze niet verdroeg.
Het ging even goed. Ze dronk genoeg maar at moeizaam. Met moeite kreeg ik er 's morgens een gekookt eitje en een half boterhammetje in. Ondertussen was de blaasontsteking nog steeds latent aanwezig. De kuur was immers afgebroken.
Maandag belde de dokter. Hij zou mama een kuurtje van 1 keer voorschrijven en hij was ook helemaal voor de cranberry-kuur die ik inmiddels in gang had gezet. "Het kan helpen" zei hij.
Woensdag reed ik terug naar Italië in de wetenschap dat m'n zusje een paar dagen uit Frankrijk over zou komen. Zij en m'n broer zouden m'n moeder zoveel mogelijk van nabij blijven volgen.
Ik was zo moe toen ik in Mombarcaro aankwam dat ik geen mens hoefde te zien.
In 1 week ben ik nog niet 1 keer op de piazza bij de bar geweest. Heb in m'n tuin gewerkt en ben vroeg naar bed gegaan.
Hoop dat ik de kans krijg de komende weken twee logé's te ontvangen en even tot rust te komen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
