WONEN IN ITALIË – Maandag
Ik houd van de maandag. Op maandag is het ook bijna altijd mooi weer. Vroeger moest ik dan gaan werken, nu blijf ik in de zon en begin ik vol zin aan de nieuwe week.
Ik heb deze maandag al vroeg koffie-visite dus zit ik ook al vroeg gedoucht en aangekleed te ontbijten. Mijn buurman uit Genua komt al om acht uur een espresso drinken. Ze hebben hun huis naast mij afgelopen winter verbouwd en nu komt hij nog steeds uit Genua over om werklui te begeleiden.
In z'n oude kloffie, met een wollen mutsje op, zit ie even later in m'n keuken. We leuteren wat. Over de kleinkinderen, hun vrijwilligerswerk in de kerk, en dan vliegt ie alweer overeind want er moet nog zoveel gebeuren. Koffie drinken in Italië is trouwens altijd een kwestie van hooguit tien minuten.
Rond tienen staat een Duitse vriend voor de deur. We lezen samen een Italiaanse detective, bedoeld voor Duitsers die Italiaans willen leren. Op iedere pagina staat een woordenlijstje van nieuwe Italiaanse woorden met de Duitse vertaling erbij, dus mijn Duits gaat met sprongen vooruit.
Bernd heeft met zijn vriendin en een paar Duitse logé's bij de bar afgesproken. Ik ga toch wel even mee? Natuurlijk! En zo zit ik tussen de middag in het zonnetje aan de prosecco.
Verse oma Maricca loopt trots met haar kleinkind Nora op en neer over de piazza. Ik loop even naar de kinderwagen toe. Het piepkleine babytje van twee maanden geleden kijkt me nu opeens met twee wakkere oogjes van onder een enorme bos donker haar aan. "Het lijkt wel een Beatle" roep ik uit. Maricca kijkt met een schreef lachje op. Een Beatle? Ik kan beter m'n mond houden, geloof ik.
De logé's van Bernd en Christa zoeken ook een huis in deze omgeving. Ze willen weten hoe ik hier ben verzeild. Mijn 'Droomhuis gezocht'-verhaal doet het nog altijd goed. Ieder land heeft tegenwoordig wel zo'n programma, dus het spreekt mijn toehoorders altijd erg aan.
Thuis maak ik even later een klassieke spaghetti met tomaten, basilicum, knoflook en geraspte kaas. Het blijft één van m'n favoriete gerechten. Sinds ik hier woon, eet ik, net als de Piemontezen, tussen de middag de warme hoofdmaaltijd.
Om een uur of drie staat een Nederlandse mede-immigrant voor de deur. Hij vertelde ooit hoe hij iedere zomer met zijn ouders en drie zussen naar Italië op vakantie ging. Jaar in, jaar uit, naar hetzelfde plaatsje aan de Bloemenrivièra. Het gevolg was dat alle drie zijn zusters met een Italiaan zijn getrouwd. Ja, zo leer je wel Italiaans.
Aan het eind van de middag ga ik al mijn bakjes waarin ik bloemenzaden heb geplant, water geven evenals m'n agapanthussen die de winter nog steeds niet helemaal te boven zijn. Hoewel ze op de meest zonnige plek in de tuin staan, vind ik ze er nog wat droog en pierig bij staan. Iedere dag voel ik met mijn groene vinger de aarde, want zoals ik ergens heb gelezen: "De plant waardeert vochtige grond".
En zo komt de avond in zicht. Maandagavond is het op RAI uno detective avond. Op dit moment is er weer een nieuwe serie van 'Nero a Meta' begonnen met Claudio Amendola. Ook mijn zusje volgt het, want het wordt ook op Netflix uitgezonden, maar onder een andere naam.
Tegen twaalven kruip ik in bed. Zet de wekker want dinsdag moet ik naar het belastingkantoor in Mondovi en daar kun je maar beter zo vroeg mogelijk zijn. Maar dat is pas morgen. Voorlopig lig ik nog even van mijn maandag na te genieten. Het was zeker niet één van de meest spannende dagen van m'n leven maar wel een dag met kleine genietingen.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
