WONEN IN ITALIË – Nog één keer kerst
In Mombarcaro werd twee dagen na mijn thuiskomst het jaarlijkse kerstspel opgevoerd. Twee weken later dan gepland, omdat op kerstavond de helft van de kinderen die mee zouden doen, ziek was.
Dus verzamelde het hele dorp zich in het dorpshuis, waar de zaal nog vol kerstversiering hing, warme chocolademelk en glühwein werden geschonken en natuurlijk ook panettone werd uitgedeeld. Kerstavond werd gewoon nog eens dunnetjes over gedaan.
Het gordijn ging open en op het toneel verscheen een gezelschap van merendeels piepjonge kinderen die allemaal een insekt moesten voorstellen. De peuters in de voorste rij waren niet ouder dan twee/drie jaar en stonden als gekken te springen.
Enkele oudere kinderen droegen de voorstelling. Ouders met video-camera's en telefoontjes in de aanslag drongen samen voor het toneel. Ach het maakte niet uit wat ze deden, de hele zaal smolt vertederd samen bij het zien van al die kleintjes.
Petje af voor Laura, de vriendin van de burgemeester, die twee maanden met dit ongeleide spul had geoefend om er enigszins een voorstelling van te maken. Het kindje Jezus kwam in het verhaal niet voor maar de peuters op het toneel gaven ons toch een idee dat er iets met een kindje aan de hand was.
Na afloop kwamen de kerstman en 'la Befana' de zaal binnen en deelden op het toneel cadeautjes uit aan alle kinderen, ook aan die in de zaal. Daarna was het een vrolijke chaos. Ik liep van de één naar de ander om gelukkig nieuwjaar te wensen en alle vragen over mama en mijn verblijf in Nederland te beantwoorden.
Giuglio, de man van Maria, zat achter een grote emmer glühwein en schonk telkens met een pollepel de glazen vol. Kortom ik kon me geen betere avond wensen om mijn thuiskomst te vieren. "Sei tornata?" Op het laatst kon ik het niet meer horen.
Ik had me voorgenomen een tijdje sober en gezond te gaan leven na al dat eten tijdens de feestdagen, maar dat is hier een hele opgave met alle uitnodigingen die je krijgt.
Nog in Nederland ontving ik al de eerste uitnodigingen voor nieuwjaarborrels. Ik had nauwelijks m'n jas uitgetrokken of Grazia stond al met kerstcadeautjes in de keuken en met de uitnodiging vandaag bij haar te komen eten.
Want vandaag, 6 januari, is het Epifania, een feestdag die als een zondag wordt gevierd. Vannacht is la Befana op haar bezemsteel door de schoorsteen de huizen binnen gekomen en heeft cadeautjes gebracht. Een variatie dus op ons Sinterklaasfeest.
Poes Pino rende na mijn aankomst uitgelaten drie rondjes door de tuin. Zo aandoenlijk om te zien hoe blij de poezen iedere keer zijn bij mijn thuiskomst. Mijn vroegere poezen keken me de eerste dagen niet aan, maar deze zijn gewoon blij en willen meteen op schoot.
De grootste verrassing kwam, wat mij betreft, van het gasbedrijf. Een rekening over 7 maanden: 129 euro. Al maanden heb ik de thermostaat van de verwarming op 5 graden staan en verwarmt de nieuwe houtkachel mijn keuken en eetkamer. Dat het zoveel zou schelen, had ik niet verwacht.
Het is zonnig weer en niet te koud. Dus dat wordt na het eten lopen om in model te blijven.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
