WONEN IN ITALIË – Onze harige huisgenoten
Huisdieren zijn hier een hoofdstuk apart. Het zijn de kindjes van de westerlingen. Vooral honden en katten. Bij menigéén ligt de hond gewoon 's nachts bij ze in bed.
Ook mijn twee poezen zijn verwende prinsjes. Als hun etensbakje niet met het duurste kattenvoer wordt bijgevuld, trekken de hun neus op en lopen ze met de staart omhoog naar buiten.
Zelfs in de bar loopt sinds kort een poes rond die er zich zo op z'n gemak voelt dat ze regelmatig op één van de tafels ligt te slapen, en als je pech hebt bovenop de krant van vandaag.
Honden worden overal mee naartoe gesleept. Al twee keer heb ik gasten niet binnen kunnen laten omdat ze met een hondje onder hun arm probeerden binnen te komen.
Met mijn poezen gaat dat nou eenmaal niet samen. Met zo'n vreemde gast in huis zouden ze niet eens meer binnen durven te komen.
Huisdieren kunnen zelfs ruzies tussen de baasjes veroorzaken. Ook dat gebeurt hier. Sinds jaar en dag wordt er op de marktdag van Monesiglio in de bar van Piercarla koffie gedronken en geborreld.
Ik verbaasde me er soms over dat sommigen met een hele roedel honden aan de lijn verschenen. Op een dinsdag is het toch misgegaan. Onder de tafel vol hapjes en drankjes beet de schapendoes van de één het oor af van de jonge jachthond van de ander.
Die laatste bloedde heftig en moest halsoverkop naar de dierenarts in Ceva worden gebracht. Tussen de baasjes kwam het niet meer goed.
Zelf ben ik ook gebrouilleerd geraakt met een Duitse vriendin die samen met haar partner een zwerfkattenkolonie adopteerde en die wilde laten steriliseren. Een mooi streven, maar alle vrienden kregen een dringende boodschap dat 1 sterilisatie 100 euro kost, en of we maar wilden storten.
Nadat ik een bijdrage had gegeven, stuurde ik nog een bericht na over een kattenopvang in Sale San Giovanni. Misschien konden die ook helpen. Nooit meer iets van de 'vriendin' gehoord. Blijkbaar is mijn goed bedoelde advies verkeerd begrepen.
Ik denk wel eens dat de dieren voor veel mensen de plaats innemen van kinderen, die vaak duizenden kilometers ver weg in Nederland wonen.
Dat geliefde huisdier kan zich ook tot een ware held ontpoppen. Een Duitse vriend werd tijdens een wandeling met de hond door een wesp gestoken. Hij bleek allergisch en werd hondsberoerd. Op z'n knieën bereikte hij de berm van een stil weggetje.
Hij hield zijn loopstok omhoog om de aandacht te trekken van passerende auto's. Toen het geluid van een naderende auto te horen was, liep zijn hond de weg op en ging er midden op zitten. Een Italiaans gezin stopte en belde meteen 112.
Verwend of niet, ach wat maakt het uit. Dieren verrijken je leven. Je hebt iets levends dat jou nodig heeft en dankbaar z'n kop op je knie legt voor iedere aai. Kom daar bij mensen maar eens om.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
