WONEN IN ITALIË – Hoezo, gebeurt hier nooit wat?
Hoezo, gebeurt hier nooit wat?
Sommige mensen verbazen zich erover dat ik iedere week weer iets vind om over te schrijven. "Er gebeurt hier toch nooit iets", zei een Nederlander tegen mij die hier nog niet zo lang woont.
"Jij vindt dat hier niets gebeurt, maar dat zie ik toch anders" zei ik. "Ik vind dat hier nou juist altijd wel iets gebeurt." Neem het afgelopen weekend.
Ik ging vrijdag even een boodschap bij Sara doen. "Heb je vanavond iets te doen?" vroeg ze. "Heb je zin om vanavond mee naar Ca'Tistu te gaan, naar de pizza-avond?" Nou dat had ik wel.
Prompt zat ik vrijdagavond met veertien kwetterende vrouwen aan een lange tafel 'internationale vrouwendag' te vieren.
Vrouwen van alle leeftijden en met allerlei beroepen. De meesten uit Mombarcaro.
Om elf uur taaiden we af. Maar dat was schrikken! Een sneeuwstorm van heb-ik-jou-daar! Mijn buurvrouw Maura reed Manuela en mij stapvoets terug naar Mombarcaro.
Ik moest de volgende dag om 9 uur in Celle Ligure zijn voor een pottenbakcursus. Aan zee is het meestal een graad of 4/5 warmer dus het zou met rijden wel meevallen, hield ik mezelf voor.
En inderdaad. Toen ik om 7 uur opstond was de sneeuw verdwenen. Ik tufte op m'n gemak naar Celle waar het bewolkt maar wel droog was. Ik werd ruim twee uur bezig gehouden door ceramist Marcello Mannuzza.
De andere cursist was een jonge Peruaanse en samen worstelden we achter een draaischijf met een homp klei. Ik zat binnen de kortst mogelijke tijd helemaal onder, had ook totaal verkeerde kleren aan, maar tenslotte lukte het om een basaal potje te draaien.
Toen ik later terugreed, troffen me de waarschuwingen op de weg: sneeuw verwacht. Ik moest die avond naar een concert in Alba. Dat is 40 km. over een heuvelrug van dorp naar dorp rijden.
Ik hoopte niet op zo'n storm als gisteravond want dan zou ik niet eens meer thuis kunnen komen. Om zes uur kwam Grazia binnenstormen. "Zeg je gaat toch niet naar Alba hè, het gaat sneeuwen, je raakt van de weg."
Ik vond het zelf ook wel een beetje eng. Toen ik contact opnam met de vriendin die me voor het concert had uitgenodigd, drukte die me gelukkig ook op het hart om niet te komen.
De volgende ochtend, zondag, schrok ik me rot toen ik naar buiten keek. We leken wel ingesneeuwd. Ook hing er een dikke mist. Tijdens m'n ontbijt viel de electriciteit uit en een telefoongesprek met Nederland bleek onmogelijk. Geen wifi.
Een paar uur gingen voorbij met sneeuw scheppen en het uitgraven van m'n auto. Om een uur of vier ging de zon schijnen en 's avonds was alles weer normaal. De tv, de wifi, electriciteit, alles deed het weer.
En nu is er een enorm lente-offensief losgebarsten. De sneeuw is zo goed als weg. Gisteren heb ik mijn tuin 'zomerklaar' gemaakt (bestaat dat ook?). Al het plastic van de plantenpotten en het tuinmeubilair gehaald. Stoelen buiten gezet.
De hele dag in de tuin bezig geweest. Na het 'pranzo' zelfs even in de zon zitten dutten. Misschien gebeuren er dan geen wereldschokkende dingen, maar je kunt niet zeggen dat het leven hier niet vol verrassingen en afwisseling zit.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
