WONEN IN ITALIË – 'Als je haar maar goed zit'

Als je naar Italië verhuist, moet je ook op zoek naar een nieuwe kapper. Veel mensen zullen misschien denken: waar maak je je druk over, maar voor mij was het een hele stap om van kapper te moeten veranderen.

Een paar keer in m'n leven heeft een kapper mijn hoofd zo toegetakeld dat ik me nauwelijks nog durfde te vertonen. Toen ik daarna een goede kapster vond, was ik van plan nooit meer bij haar weg te gaan.

Dus bleef ik toch nog een hele tijd bij mijn fantastische kapper in Hilversum, Hanneke van Dieren. Vervolgens liet ik me een paar keer knippen door de kapper van mijn moeder bij St. Jan: Miranda, die bleek ook heel goed.

Maar toen kwam de pandemie en zat ik maanden vast in Mombarcaro. Ik besloot het er toch maar eens op te wagen. Iets buiten Mombarcaro, langs de weg naar Niella Belbo, heeft Rosalba haar kapsalon. Ik maakte een afspraak.

Rosalba is een grote, flinke vrouw. Ze is opgegroeid in Turijn, en behalve een heel creatieve kapster is ze ook nog voorzitter van de vrouwelijke ondernemers in de regio Cuneo. Daardoor heeft ze een razenddruk leven en moet ze alle avonden naar vergaderingen en besprekingen.

Die eerste keer probeerde ik haar uit te leggen hoe ik m'n haar wilde: een beetje slordig, een beetje nonchalant. Ze snapte het meteen. "Net als de Duitse vrouwen" zei ze die willen het haar ook allemaal 'spettinata', alsof het niet is gekamd.

Ik ontdekte al gauw dat de kapsalon van de 'pettinatrice', zoals ze haar hier noemen, een belangrijk ontmoetingspunt is. Alles wordt er besproken. De mensen kennen elkaar allemaal en Rosalba is een lieve vrouw met wie je heel goed kunt praten.

En terwijl je met je hoofd in de wasbak ligt, of onder de kap zit, passeren de nieuwtjes de revue. Wie er in verwachting is, wie is overleden, een huis dat is verkocht en aan wie natuurlijk. Wie familie van wie is. Ook neven en nichten in de tweede en derde graad tellen nog volop mee.

Ik zit altijd met wijdopen oren te luisteren want je hoort nog eens wat. En als ik soms even alleen ben met Rosalba vertel ook ik haar vertrouwelijkheden want ze kan goed luisteren en is intelligent.

Ik kan het inmiddels zo goed met Rosalba vinden dat ik zelfs een avond met haar op stap ben geweest. Een tweede uitstap staat in de planning. Ze zal me een keer het Turijn van haar jeugd laten zien maar ze heeft helaas weinig tijd.

En wat werkelijk een wonder is, is dat ik, sinds zij me knipt, opeens krullen heb gekregen. Dat komt door een bepaalde manier van knippen. Tijdens de pandemie heeft ze een cursus gevolgd en zich een nieuwe techniek eigen gemaakt.

En zo was al mijn angst voor niets en heb ik nu één keer in de twee maanden een paar gezellige uurtjes bij Rosalba. We praten, drinken espresso en ondertussen masseert ze lekker m'n hoofd. Haar hondje dartelt door de salon en smeekt om aandacht.

Maar die krijgt ie niet veel want de vrouwen willen bij de kapper zelf verwend worden. Ze zetten hun gesprek voort, terwijl ze in de verf zitten of geknipt worden. Het verschil met hoe ze binnen kwamen en hoe ze de deur uitgaan is groot. Ze voelen zich met hun mooie haar als herboren.



  • De beslissing
  • Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.