WONEN IN ITALIË – Gezelligheid met logé's
De periode van de logé's is weer aangebroken. Dus ik rijd af en aan naar vliegveld Cristoforo Colombo in Genua. Ik maak er altijd maar een dagje uit van. Rustig langs zee rijden over de Aurelia. Koffie drinken op één van de boulevards.
En op de terugweg neem ik de logé altijd mee naar een strandtentje waar je kunt lunchen zodat ze zich meteen op vakantie voelen.
Alleen is het hier altijd hollen of stilstaan. Door 'gedoe' met vliegtickets kwamen twee vriendinnen vlak na elkaar. De ene ging weg en de tweede logé stond meteen gepland voor de volgende dag.
Neemt niet weg dat ik me erg op hun komst verheugde. Na alle zorgen om mijn moeder was ik nu echt toe aan eindeloos leuteren bij een wit wijntje, uit eten gaan en een beetje door de omgeving toeren.
Toen ik zaterdag Wil ging ophalen, was het aan de kust echt een gekkenhuis. Mijn auto toch even in een verboden hoekje geperst en wat gegeten aan het strand. Toen naar het heerlijke rustige Mombarcaro.
Wil kwam niet voor de eerste keer, dus ik hoefde met haar niet zoveel rond te rijden. Ze verheugde zich vooral op de Piemontese lunch bij Lele in Murazzano. Na tien gangen konden we geen pap meer zeggen en zonken we ieder met een boek weg in een middagdut in mijn tuin.
Roccoverano viel ook bij Wil in de smaak, maar wat zitten daar veel Nederlanders. En meteen werd ik ook weer met de Nederlandse botheid geconfronteerd. We liepen naar ons gereserveerde tafeltje waar een Nederlandse mevrouw zich naast had geposteerd.
"Mogen we bij ons tafeltje?" vroeg ik. "Ìk sta hier nu toch?" was het antwoord. Ik legde uit dat we gereserveerd hadden en dit tafeltje ons was toegewezen. Toen de 'cameriera' dit nog eens bevestigde, droop ze mokkend af.
Dinsdag bracht ik Wil weer naar het vliegveld. Ze had de 6 uur durende BBC-film over Hendrik de Achtste en Thomas Cromwell bij zich waar we twee avonden van hadden genoten maar die ze nog niet had uitgezien. Vaak bekijk ik met mijn gasten 's avonds DVD's met oude films.
Zo is het met vrienden Auke en Frans al bijna vaste prik dat we altijd twee avonden naar "1900" kijken van Bertolucci. Ja we zijn nu echt oudere jongeren geworden.
Zodra ik dinsdag thuis was, het bed in de logeerkamer verschoond, de badkamer onder handen genomen en naar de winkel om de voorraad in de ijskast aan te vullen.
En toen kwam Giorgio tegen half zeven ook nog het gras maaien. Dus druk, druk, druk. Na achten opeens een bericht van Bernadine: vlucht gecancelled vanwege zomerstorm Poly. Wat nu?
Bernadine wist haar vlucht om te boeken naar een dag later. Ik had dus opeens een hele dag om nog even lekker in de tuin te wroeten.
Donderdag weer om negen uur naar Liguria. Ze zou om half twee aankomen maar de vlucht had ietsje vertraging. Het was goed haar blije gezicht te zien toen ze de aankomsthal in kwam en mij zag staan.
Lele is alweer besproken....
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
