WONEN IN ITALIË – Daar gààt ie weer...
Ik ben alwèèr op weg naar Nederland. Toen ik half mei uit Nederland terugkwam, had ik deze reis al gepland. Ik zou eerst mama bezoeken om daarna naar Frankrijk te gaan waar eind juli mijn nichtje trouwt.
Nooit gedacht dat ik door de ziekte van mijn moeder half juni nog een keer op en neer zou gaan.
Het is wat veel allemaal. En nu ben ik dus begonnen aan de reis die al in de planning stond. Dus opnieuw hing m'n huis vol drogend wasgoed. Opnieuw kocht ik voor 2,5 week kattenvoer in, dat Grazia mijn schatjes zal voeren tijdens mijn afwezigheid.
En opnieuw ging ik alle buren gedag zeggen. In de koffer zitten drie outfits voor de bruiloft. Voor twee logé's modeshows gehouden over wat wanneer aan te trekken. En het past ook nog allemaal in mijn kleine koffertje.
Het is gek, maar om vijf uur 's morgens vertrekken om op reis te gaan, vind ik altijd weer opwindend. Het betekent dat ik de hele nacht op m'n horloge kijk of ik er al uit moet. Geradbraakt sta ik op.
Als ik beneden kom, zit Pino me, gapend op de keukentafel op te wachten. Hij was de avond voor m'n vertrek ook al niet bij me weg te slaan. Poezen voelen het als je weg gaat. Volgens Grazia eet Pino de eerste dagen niet als ik weg ben. Ik moet er maar niet te veel aan denken, want het breekt m'n hart.
En dan dat nog donkere Mombarcaro uitrijden, waar iedereen nog slaapt...
Ik rijd over duistere wegen. Hier en daar schiet een beestje weg. Over Sale San Giovanni naar Ceva waar ik de autostrada op ga. Na een uur kom ik bij mijn favoriete Autogrill. Hij is om zes uur open gegaan. Vrachtwagenchauffeurs verdringen zich voor de bar.
We eten 'brioches' gevuld met jam, chocola of vla. Een cappuccino en dan kan ik weer verder. Niemand blijft langer dan tien minuten. Om tien voor zeven ben ik bij Turijn. Het is al aardig druk maar ik kan gelukkig doorrijden.
Dan komt het stuk door het Aosta-dal. Ik voel dat ik nog meer koffie nodig heb. Vlak voor Aosta stop ik nog een keer. Ik besluit om de Bernard-tunnel te nemen en niet over de pas te gaan, dit om mijzelf en de auto te ontzien. De tunnel is minder vermoeiend.
Zodra ik Zwitserland binnen rijd, regent het. Over de snelweg spant zich een prachtige regenboog. Ik stuur Grazia foto's en appjes om haar op de hoogte te houden.
Op één augustus ben ik weer terug" bezweerde ik haar gisteren. "Oh maar dan kun je woensdag de 2e nog mee naar het aardappelfeest!" Ze ging ons meteen opgeven. Tja, het is ernstig, maar ik mis dit jaar het aardappelfeest, alleen op de laatste avond zal ik er zijn. Voor de verkiezing van 'miss en mister Patata' en hopenlijk om weer 'ns flink te dansen.
Om twee uur kom ik in m'n hotel aan. Sinds kort hebben ze een zwembad. Ik ga een minuut of tien zwemmen. Daarna een hete douche en dan op pad om een plantje te kopen bij een tuincentrum.
Op de weg terug word ik gebeld door Omroep Max. Die hebben mij, na 'Droomhuis', blijkbaar voor eeuwig in hun kaartenbak zitten. Nu weer voor het programma 'De Vakantieman'. Wat er waar is van de Nederlandse berichtgeving over de extreme hitte in Italië?
Ik zeg dat ze dan bij mij aan het verkeerde adres is. Ik woon op 900 meter hoogte, dus bij mij is het goed uit de houden. Dertig graden, droge hitte, soms een zacht windje.
Ook in de tuin van mijn hotel is het goed uit te houden. Ik bestel een halve meter bier en zijg met 'De Zwijger' van René van Stipriaan in een stoel neer. Morgen zien we wel weer verder.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
