WONEN IN ITALIË – Eerste communie
Zondag doen vier kinderen uit Mombarcaro hun eerste communie. Dat is een hele gebeurtenis voor zo'n kleine katholieke gemeenschap als Mombarcaro. Het betekent groot feest maar voor mij ook enige stress.
Want het betekent ook dat ik word geconfronteerd met ongeschreven regels die bij een traditie horen en die moet je dan als nieuwkomer maar net kennen.
Eén van de kinderen die zijn eerste communie doet, is Mattia mijn buurjongetje. Zijn ouders (zoon en schoondochter van Grazia) hebben mij voor de hele dag uitgenodigd dus ook voor het uitgebreide diner na de plechtigheden in de kerk.
Dus heb ik een paar weken geleden al in Iseo een mooi cadeau gekocht voor Mattia, maar wat blijkt? Dat het een goede gewoonte is de andere kinderen die hun communie doen in de week voorafgaande aan de dag, ook een cadeautje te brengen. Zeker als je goede betrekkingen hebt met de ouders.
Dus ik als een speer naar Ceva om cadeautjes te kopen voor de andere drie communiekantjes. Op zich al een opgave als je die kinderen niet echt goed kent en het die ochtend ook nog net in m'n rug is geschoten.
Twee kinderen zijn kleinkinderen van één van mijn oudere vriendinnen. Ze woont met haar man in het gehucht Valle. Als ik met mijn cadeautjes in de auto aan kom rijden, zie ik hem, dik in de tachtig, boven op een tractor zitten en met de grijper iets van een muur aftrekken. Onderwijl dreigt een hele rozenstruik mee te komen.
Naast de tractor staat zij, mijn vriendin, driftig te gebaren en in onverstaanbaar Piemontees dialect aanwijzingen naar hem te schreeuwen. Een momentopname van een 56-jarig huwelijk. Ik parkeer de auto en hoofdschuddend loopt ze naar binnen. Even later komt hij ook en drinken we gedrieën een espresso.
De cadeautjes worden in dank aanvaard en zullen hun weg naar de kleinkinderen vinden. Onderwijl praten we over de veel te lage Italiaanse pensioenen.
Na dit bezoekje ga ik naar m'n volgende adres. Dat is gelukkig in Mombarcaro. Alleen de oudste dochter is thuis. Ik geef m'n cadeautje af. Een dag later komt het a.s. communikantje m'n tuin binnen hollen, slaat haar armpjes on mijn nek en bedankt me.
Ze geeft me ook een foto van zichzelf, afgedrukt op een ansichtkaart met een tekst er achterop, waarop haar a.s. communie staat aangekondigd. Dat hoort er dus ook nog bij. Kaarten van je kind laten afdrukken.
Ik vraag of ze zenuwachtig is. Een beetje wel, zegt ze. Het is ook een heel gedoe voor die kinderen. De maanden ervoor moeten ze naar catechismusles, voor het eerst biechten, de mis oefenen waarin ze zo'n prominente rol zullen spelen....
Voor mij is het meer dan 60 jaar geleden. Wij moesten ook nog nuchter zijn. Ik herinner me nog dat ik de nacht ervoor een slokje water had gedronken en me toen ernstig zorgen maakte of ik nog wel nuchter was. "Poppenkast" zou mijn lieve overleden Cor zeggen. Maar wel een poppenkast waar nog veel mensen aan hechten.
Later komt Mattia mijn tuin weer binnen slenteren. Nieuwsgierig en vol ongeduld. Er is namelijk één heel groot voordeel aan dat communiefeest: je krijgt heel veel cadeautjes! Maar ik geef het mijne pas vlak voor de dag. Dat lijkt me leuker.
Als ik later bij de bar met een paar mensen zit te borrelen, staat Grazia opeens met een verhit hoofd voor me. "Carla en ik hebben samen met een paar andere vrouwen de kerk schoongemaakt en versierd. Voor zondag." Het wordt een heel feest, dat is zeker..
Vorig jaar
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
