WONEN IN ITALIË – Het leven van alledag
Het leven heeft zijn gewone loop weer hernomen. Zaterdagavond noodweer. De hele nacht bleef het maar bliksemen en donderen. Gelukkig viel het licht maar één keer heel even uit.
Zondag belde ik Nicola van hotel La Foresta op Monteisola, want hij was jarig. Hij vertelde me dat de natuur ook bij hen flink te keer was gegaan "De golven van het meer kwamen tot aan het hek Christina!"
De dagen daarna bleef het nog even bewolkt, maar vervolgens steeg de temperatuur weer en nu zitten we op 28 graden. Ik zit voor het eerst om acht uur 's avonds op mijn tuinbank te eten en over de heuvels uit te kijken.
Vanmorgen voor de tweede keer om zes uur gaan lopen. De zon kwam op, de mist lag onder ons dorp en daardoor leek het dal een meer van watten.
Voor mij is de zomerochtend het toppunt van geluk. Die zwoele warmte, de oranjekleurige hemel, de schaduw die nog over de velden en boomgaarden ligt.
Dinsdag besloot ik weer eens naar de markt in Dogliani te gaan. Sinds de pandemie is die niet langer op één plek, maar slingert zich het hele stadje door. De zon scheen, het was er gezellig druk, ik kreeg al gauw een feestelijk gevoel.
Er waren veel verschillende kramen. Sommige verkochten maar één produkt, zoals bv. een kersenboer. "Ik heb ze gisteren zelf geplukt mevrouw." Eén kraam verkocht alleen knabbels voor bij de borrel, waaronder de 'taralli' uit Puglia.
Ik gaf veel te veel uit, nam overal iets mee. Later trakteerde ik mezelf op cappuccino met een chocoladecroissant. Ik zat aan een tafeltje waaraan een meisje een boek zat te lezen. Dat zie je hier ook niet vaak. Het terras zat vol. Ook veel buitenlanders en dan bedoel ik Duitsers en Nederlanders.
Thuis heb ik me vol enthousiasme op m'n tuin gestort. Er stond veel onkruid in toen ik na drie weken weer thuiskwam. In een lange korte broek en gymschoenen werk ik me van border naar border.
Ik haal lang niet al het onkruid weg, ik wacht ook vaak af wat voor bloemetjes de plantjes voortbrengen. Ik heb ook m'n moestuin onder handen genomen. Naast aardbeien, erwten, courgettes en tomaten, heb ik nu ook paprika's en basilicum geplant.
M'n Genuese buren zijn op volle sterkte aanwezig. Eén van de dochters heeft vorige maand een kleintje gekregen. Vanmorgen de rossige schoonheid bewonderd en een nieuw kruippakje en sokjes gegeven.
Ook Manuela en de kinderen waren er. We waren blij elkaar allemaal weer te zien. Silvana zette koffie en deelde stukken 'colombo' (cake) uit.
Gisteravond had ik een nieuw gearriveerd stel Nederlanders op visite. Ze hebben een huis in Bonvicino gekocht. Bij binnenkomst gaven ze me een prachtige bos pioenrozen. Wat een lieve attente mensen dacht ik meteen.
Later vertelden ze me dat ze een bedrijf in bloembollen hebben. We dronken wat en wisselden ervaringen uit. Ik zie hem hier nog wel een nieuwe tak van zijn bollenbedrijf opzetten. Ruimte is er genoeg en voor een spotprijs koop je hier een boerderij met land, had ie al uitgevogeld.
Bollenvelden in de Langhe. Zie je het voor je? Ik wel.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
