WONEN IN ITALIË – Zomerleven
Na de woelige dagen van het aardappelfeest heerst in Mombarcaro weer de gewone sfeer van het zomerseizoen.
Dat betekent veel toeristen. Er rijden veel auto's rond met het bekende Nederlandse gele kenteken. De camperstandplaats staat vol, overal zie je wandelaars en fietsers, in de bar is het hard werken. Het terras zit de hele dag vol.
Het is ook het seizoen van de logé's maar bij mij komen er niet veel dit jaar, de meeste vrienden heb ik allemaal al rond mijn verjaardag gezien, in Nederland of in Italië.
Daarom was ik extra verrast toen de zoon van twee van mijn beste vrienden vroeg of hij langs mocht komen met zijn vriendin.
Ze zouden komen lunchen. De vriendin is scheikundige en heeft voor haar promotie-onderzoek drie jaar bij een Europees instituut in Ispra aan het Lago Maggiore gewerkt. Ze gaan met pijn in het hart terug naar Nederland, zeiden ze. Ze laten veel vrienden en een mooi huis achter.
We spreken over hun toekomstplannen. Net zoals de avond daarvoor bij Linda en Fred, Nederlanders die hier een tweede huis hebben. Ze hadden deze keer ook hun dochter met vriend en een vriendin te gast.
Twintigers en dertigers. Allemaal afgestudeerd. En zoals het zeker op die leeftijd hoort, zaten ze vol plannen. Dat variëerde van een wereldreis maken tot het beginnen van een uitvaart-onderneming. Eén ding willen ze allemaal persé niet: en dat is de hele dag achter een computer zitten.
Het weer is nog steeds warm met af en toe een onweersbui. Daardoor ben ik de hele dag buiten. Ik wied mijn tuin, begiet m'n planten en laat m'n huis enigszins vervuilen.
's Avonds zit ik aan mijn tuintafel en kijk hoe de zon achter de heuvels onder gaat. Ik overdenk mijn dag en soms ook mijn leven. Vaak steek ik ook wat kaarsjes aan en zo zit ik dan te mijmeren.
Af en toe wordt dat eenzelvige gedrag mijn buren te machtig en komen ze me uit mijn, naar hun idee, 'isolement' verlossen. Opeens stapte Silvana zondagavond, terwijl het al haast donker was, met een pizza in een taartvorm m'n tuin binnen. "Voor jou Christina!"
Allerliefst, ik zal hier niet gauw verkommeren. Ze kunnen nog steeds niet goed begrijpen dat ik vaak liever alleen in m'n tuin zit, dan dat ik me bij hen aansluit en de hele avond vul met oeverloos geleuter.
Grazia komt 's avonds ook nogal eens aan om even te kletsen en te klagen. Meestal heeft ze een hele trits kinderen in haar kielzog wat ik dan ook weer heel gezellig vind.
Als het dadelijk weer winter is en ik met heimwee aan deze zomeravonden terugdenk, zullen me vooral de kinderstemmen laat in de avond bijblijven, het geluid van de krekels in het donker en na tienen als het stil wordt vreemde dierengeluiden.
Dan lig ik in bed met de ramen open en hoor ik om de zoveel minuten: "Uuh, uuh". Een vogel? Giri's? Vleermuizen? Takken kraken, ik hoor iets lopen, volgens Grazia loopt er iedere nacht een vos door de straat. De poezen blazen en krijsen, ze houden nachtelijke gevechten... en Mombarcaro slaapt...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
