WONEN IN ITALIË – Zomeren
Zomeravond. Ik zit buiten te eten met een glaasje witte wijn. De zon maakt al lange schaduwen. Over een uur is het donker. De temperatuur is heerlijk. Nog even en dan zijn deze avonden voorlopig weer voorbij.
Afgelopen week was Giorgio tot mijn grote opluchting weer terug van vakantie. Hij helpt mij met de tuin. Zo maait hij eens in de twee weken mijn gras. Ik probeer verder alles zelf te doen. Maar dingen als een hek maken, bomen spalken en grote bomen snoeien, daar helpt hij me bij.
Na het maaien drinken we altijd iets hier op het terras en praten we even bij. Ik ken z'n hele familie, z'n vrouw Rada, z'n dochter, z'n zoon, inmiddels beiden met aanhang. Ik was zelfs uitgenodigd bij het afstuderen van zijn dochter aan de universiteit.
Giorgio komt uit Bosnië. Hij emigreerde na de oorlog in 1997 naar Italië. Zijn ouders kwamen bij één van de laatste bombardementen in Banja Luka om.
Dat ouderlijk huis is inmiddels weer helemaal uit de puinhopen herbouwd en uitgebreid tot een ideaal vakantiehuis. Giorgio heeft me al vaak uitgenodigd daar in augustus, als ze vakantie vieren, ook heen te komen en dat gaat nu volgend jaar zomer gebeuren.
Ik ben van plan een paar dagen te blijven en rijd dan door naar Sarajevo en Mostar. Giorgio's idee van vakantie, met veel varkens aan spit, liters bier en veel familie, strookt niet helemaal met mijn idee van vakantie, maar een dag of wat zal het vast heel gezellig zijn.
Giorgio kwam zelf met een nieuw plan: hij wil het huis in Banja Luka gaan verhuren in de maanden dat ie er zelf niet is. Dus niet in augustus, maar verder het hele jaar door. Daar zal vast belangstelling voor zijn denk ik, te meer omdat hij niet de hoofdprijs vraagt.
Veel mensen komen terug van vakantie, maar er gaan er ook nog veel. Maandag krijg ik ook weer logé's, beste vrienden die komen logeren, ik verheug me erop! Afgelopen week kwamen vrienden van mijn vriendin Wil uit Hilversum langs.
Die horen al jaren verhalen over mij en wilden nu zelf wel eens zien waar ik uithang. Ze waren zeer onder de indruk van deze streek en ook van het heerlijke eten hier. We hebben ons buikje weer meer dan rond gegeten bij Lele in Murazzano.
De zomer is natuurlijk ook altijd de periode van de concerten en dorpsfeesten. Ons koor 'Due Torre' wordt dan nogal eens gevraagd een avond te komen zingen. Vrijdagavond was dat in het dorpje Viola, hoog in de bergen.
We traden op in een park tussen de spelende kinderen en bij het licht van een paar lantaarns. Niet ideaal, maar ook wel weer vermakelijk. Zo kom je nog eens ergens. Ik ben er inmiddels wel achter dat het 'dopo-canto' het leukste is.
Als dank krijgen we na het concert altijd een buffetje aangeboden. Na de eerste glazen wijn gaan onze tenoren en bassen los. Eentje zet in en meteen vallen ook de andere mannen in.
Ze zingen dan vaak bekende Italiaanse liederen die al snel bijval krijgen van de rest van de bar. Ik vind dat hartverwarmend. Als ik dan zo tussen mijn koorgenoten sta en ik word overspoeld door Italiaans gezang, dan voel ik me echt opgenomen in het hart van dit prachtige land.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
