WONEN IN ITALIË – Vrijdagmiddagborrel
Wie op een vrijdagmiddag zo rond een uur of zes de piazza opwandelt, ziet daar een grote groep mensen in een kring bij elkaar zitten. Het zijn het meest Nederlanders, Duitsers, Britten en een enkele Italiaan.
Het is de vrijmibo oftewel de vrijdagmiddagborrel die aan de gang is. Een paar jaar geleden begonnen we met een groepje van een stuk of zeven, acht mensen iedere vrijdagmiddag bij elkaar te komen.
Het zong al snel rond en trok veel andere buitenlanders aan die ook hier wonen en het gezellig vinden om aan het eind van de week met lotgenoten een glas wijn of een biertje te drinken en ervaringen uit te wisselen.
Deze vrijdagmiddagborrel is steeds verder uitgedijt. Het barpersoneel vertroetelt ons met lekkere hapjes, want we zorgen voor een flinke omzet. Een fijne bijkomstigheid is dat de wijn van zo'n goeie kwaliteit is dat je de volgende ochtend geen koppijn hebt.
Vorige week ging vriendin Maud die bij mij logeerde, mee. Over de vrijmibo schreef ze het volgende in haar reisverslag:
"Als je geluk hebt, ben je op vrijdag in Mombarcaro. Dan heb je grote kans dat je de vaste vrijdagavond-Mombar-zit meepikt met de vriendenclub op de piazza. En ik had geluk.
Om 17 uur lopen Ineke en ik onder de poort door naar de piazza. We zijn de eersten, maar al snel melden zich Willem, Yvonne en zoon Tiberius, allen kunstenaars. Het is nu al gezellig.
Duitser Bernd volgt zonder zijn Christa. Jeroen van de glamping komt een pakje ophalen in de bar en drinkt een biertje mee. Vier jaar geleden is hij met z'n familie een glamping in de buurt begonnen, kan ik mij herinneren. Het blijkt een groot succes.
Ineke hoopt dat Oliver en Debora uit de UK komen en ook zij sluiten rap aan. Jan met vrouw uit Antwerpen en nicht met kinderen volgen. En Mike uit de UK en zijn vriendin uit Iran die ook al 12 jaar in de buurt wonen. Het is niet de volledige groep, maar het is supergezellig.
Ik verbaas mij over de enorme hoeveelheid wijn die wordt genuttigd. Ik houd het bij een Campari Spritz waar ik de hele avond mee doe. Oliver is inderdaad één brok energie en gezelligheid met zijn Britse humor.
Zondag wordt de EK-finale bij hen thuis bekeken. Snode plannen worden gesmeed om mij wat langer te laten blijven en deze happening nog mee te maken.
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt ben ik toch maar richting kust vertrokken. Nog twee dagen tussen deze ontzettend leuke drankorgels lijkt mij bij nader inzien toch niet zo'n heel goed plan."
Het is dus echt gezellig, zo blijkt uit Mauds reisverslag, en we weten ook allemaal wel raad met een wijntje. Nebbiolo...kom maar door 🍷... Uit zelfbescherming vertrok Maud toch maar, maar ze komt terug, zo heeft ze beloofd.
De avond bij Oliver viel overigens tegen. Er kwamen maar een paar mensen opdagen terwijl hij en Debora voor wel twintig man eten en drank in huis hadden gehaald. Ze bleven met stapels hamburgers zitten. Dat komt ervan als je afspraken maakt met mensen die niet meer helemaal nuchter zijn.
Moet ik nog iets over ons drankgebruik zeggen? Het blijft beschaafd, vind ik. Niemand wordt agressief of danst in z'n blootje op de tafel. Ik vind het zelf niet zo erg me één keer in de week een beetje te laten gaan. Volgens mij heb ik dat gewoon nodig. Proost!
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
