WONEN IN ITALIË – Verjaardag
Op de ochtend van m'n verjaardag giet het. Ik ga toch naar de bar. Die is voor het eerst weer open voor meeneem-ontbijtjes. We staan met een klein groepje onder de druipende luifel. Elisa die weet dat ik jarig ben, feliciteert me.
"Mag ik vragen hoe oud je nou bent geworden?" vraagt de vriend van de dierenarts. "68" antwoord ik. "Ik ben van '52". "O, ik ben van '49!" reageert hij verheugd. Volwassenen doen hier weinig aan hun verjaardag. Soms neemt de gemeente een initiatief.
Zo kregen de inwoners van Mombarcaro die in 2019 zeventig waren geworden afgelopen zomer met hun partner een etentje aangeboden bij trattoria Lele in Murazzano.
Des te schattiger vond ik het dat ik de dag voor m'n verjaardag, het was zondag, opeens voor een borrel bij mijn overburen werd uitgenodigd. Door het virus was ik twee maanden niet meer bij hen geweest.
Omdat het toen ook al regende had Grazia een tuintafel in de opslagschuur gezet met stoelen eromheen. Ik dacht nog even - ze zullen toch niet verwachten dat ik een mondkapje voor doe? - Maar nee hoor iedereen zat heel ontspannen op enige afstand van elkaar.
Er was focaccia, taart, wijn....het was echt fijn om weer eens met elkaar te praten, ook al waren met name Valter en ik het niet eens over de aanpak van de coronacrisis.
Hij vindt dat alleen de werkende mensen de straat op kunnen en dat alle 60plussers in huis moeten blijven tot er geen besmettingen meer zijn. "Wil je me krankzinnig hebben ofzo?" vraag ik hem.
Hij snapt gelukkig ook wel dat dat geen haalbare kaart is. In Ceva loopt de hele 'terza età' (60+) alweer op straat.
Mijn verjaardag zelf verloopt rommelig-gezellig zoals dat hoort op zo'n dag. Vanaf vroeg in de morgen telefoontjes, appjes, emails, etc. Maar ik heb ook echte koffie-visite: een Nederlandse vriendin en haar dochtertje.
's Middags besluit ik zelf mijn moeder te bellen. Zonder het virus was ik op deze dag bij haar geweest. "Mam weet je waarom ik bel?" vraag ik haar nadat ze blij verrast heeft opgenomen. "Ik ben vandaag jarig!" Ze schrikt, maar ik sus haar meteen gerust.
"Mam geeft niks hoor, op jouw leeftijd kun je dat niet meer onthouden. We gaan het van de zomer fijn nog eens vieren, bij de Italiaan!" Ze zegt dat ze er enorm naar uitkijkt. We sluiten af en ik voel heimwee naar haar die mij op de wereld heeft gezet.
's Avonds ben ik bij vrienden te eten uitgenodigd. Bij aankomst staat de Prosecco koud. Vrolijk toasten we op mij en op betere tijden. Hun honden, aangestoken door de feestvreugde, lopen kwispelend om me heen.
Mijn couvert is ongeveer een meter verwijderd van het hunne en op mijn bord liggen lief ingepakte cadeautjes. Heel lekker en gezellig gegeten en ik prijs me gelukkig dat ik in die paar jaar dat ik hier nu woon zulke lieve mensen heb leren kennen.
Ik rijd nog bij licht terug naar huis. Daar zijg ik op de bank neer om naar commissaris Montalbano te gaan kijken. Morgen weer een dag, een doodgewone dag. Gelukkig is m'n verjaardag weer voorbij ....
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
