WONEN IN ITALIË – Druk
Ik heb het druk. Gistermorgen in alle vroegte naar Mondovi voor mijn jaarlijkse bezoek aan het 'ufficio d'entrata', het bureau dat mij een document moet leveren voor de belastingen in Nederland.
En zoals ieder jaar, sinds die goede oude Dante, die iedereen kende, met pensioen is, stond er weer een nieuwe dame achter de balie die van niets wist.
Gelukkig kwam het, na de uitleg van een collega, toch nog in orde. Tenminste dat hoop ik maar, ze bellen me als ik het formulier ingevuld en gestempeld kan komen afhalen.
Zucht...naar bar Comino, 's morgens altijd druk en gezellig. En ze hebben er heerlijke croissants en koffie. Even de krant gelezen. Daarna loopstokken gekocht bij een sportzaak. Want die heb ik nodig.
Afgelopen zondag voor het eerst met een nieuwe groep gelopen. De eigenaren van de bar annex winkel in San Benedetto Belbo organiseren iedere paar weken een zondagochtendwandeling. Het voordeel hiervan is dat je met allemaal mensen uit de omgeving loopt en de wandelroutes in deze omgeving leert kennen.
Maar wat had ik het weer zwaar. Op de stukken omhoog blijft het afzien. Een lief jong meisje dat me naar adem snakkend het pad omhoog zag lopen, gaf me haar loopstokken te leen. Opa's met wandelstok liepen me fluitend voorbij. Het zweet liep weer in m'n ogen, ik blijf toch een kind van het vlakke land.
De volgende dag moest ik naar Celle Ligure. Ik had bij een ceramist een vaas besteld en die ging ik ophalen. De vaas was prachtig. Precies zoals ik me hem had voorgesteld.
Celle was windstil en zonovergoten. Er zaten wat mensen op het terras. Ik streek er neer met mijn vaas. Ik had juist die ochtend nog een ander produkt van grote creativiteit ontvangen: een prachtig boekje van vriendin Mariel Cordang uit Haarlem.
Zij en dichteres Jolanda Prinsen hebben een boekje samengesteld met gedichten van Prinsen en aquarellen naast ieder gedicht van Mariel Cordang. Met de vaas aan mijn voeten ging ik er helemaal voor zitten om me in dit mooie boekje te verdiepen.
Kortom, het was een heerlijke middag in Celle Ligure. De volgende ochtend moest ik er weer vroeg uit want moest ik als 'volontaria' van het Rode Kruis bloedmonsters naar het ziekenhuis brengen. Op de terugweg neem ik dan medicijnen voor de ASL en het bejaardenhuis mee terug.
Ook dinsdag was het prachtig weer en Nederlandse vrienden zaten op het terras voor de bar in Monesiglio. Even bij hen gezeten en koffie gedronken. "Kom je morgenavond film kijken?" vroeg Willem, en: "Ik kook Indonesisch".
Nou graag natuurlijk! Toen ik hier net woonde, nam ik me voor om alleen met Italianen om te gaan en zeker niet met andere Hollanders. Het bleek al snel een dom voornemen. Want ja, als blijkt dat die landgenoten hele leuke mensen zijn met wie je ook nog eens in je eigen taal over gemeenschappelijke interesses kunt praten....
Dus discussiëerden we onder het genot van heerlijke nasi over politiek correct zijn en betreurden we gezamenlijk Wim de Bie. De film 'The Menu' was heel bijzonder en gaf na afloop stof tot nadenken.
Ik begon dit stukje met te zeggen dat ik het druk heb. Daar moet ik wel bij zeggen: op mijn manier dan. Vroeger had ik het echt druk, combineerde ik vele taken. Maar nu, gepensioneerd zijnde, heb je al het gevoel dat je het druk hebt als er iedere dag een activiteit in je agenda staat.
Zoals vandaag, 1 activiteit: de vrijdagmiddagborrel.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
