WONEN IN ITALIË – Twijfels
Wonen in Piemonte. Iemand die mijn stukjes leest en mijn facebookposts volgt, moet wel denken dat mijn leven hier één idyllische film is vol pittoreske markten en kleurrijk Italiaans leven. Maar natuurlijk beleef ik de dagen hier niet alleen als een Bertolli-reclame.
Er zijn ook momenten dat de twijfels komen opzetten. Niet over mijn leven hier op dit moment, dat kan eigenlijk niet beter. Ik heb een knus huis, een mooie tuin en word omringd door lieve mensen. Dus tot zover alles ok.
Die twijfels komen voort uit de angst voor wat er zou kùnnnen gebeuren. Zo dringt zich dan bijvoorbeeld de vraag aan mij op of ik mijn oude dag hier wel zal kunnen slijten.
Die gedachten komen vooral in het begin van de winter als ik me met zakken vol pallets een halve hernia sjouw, de tuin winterklaar moet maken en ik door de mist of sneeuw naar een volgend dorp moet om boodschappen te doen.
Dan denk ik bij mezelf: zou ik dit op m'n tachtigste ook nog kunnen?
Een andere spookgedachte die mij soms plaagt, is: en wat als ik ziek word? Echt ziek. Om mij heen zie ik geregeld leeftijdgenoten die behandeld moeten worden voor kanker. Kan mij ook gebeuren. Waar ga ik me dan laten behandelen? Hier, of race ik meteen terug naar Nederland?
Van de andere kant: ik ben nog lang geen tachtig en voel me kerngezond. Dus wat zeur ik nou?
Vorige maand moest ik aan staar geopereerd worden. Daar diende de eerste oudevandagen kwaal zich al aan. Waar zou ik dat laten doen? In mijn eigen straat wonen vier ouderen die de operatie met succes hebben ondergaan.
Toch koos ik voor Nederland. Omdat daar mijn oogarts zit, omdat ik me daar minder bezwaard voelde om hulp te vragen bij het halen en brengen, en omdat je daar minder onthand bent als je even geen auto mag rijden.
Mijn huisarts in Mombarcaro reageerde een beetje verontwaardigd. "Wat een onzin! De mensen hier helpen je graag. Daar hoef je je helemaal niet bezwaard over te voelen".
Het heeft natuurlijk ook met vertrouwen te maken. Ben ik bereid me uit te leveren aan de Italiaanse medische zorg? Of denk ik ergens toch dat die nergens beter is dan in Nederland?
Gelukkig ben ik die twijfels over wat er zou kunnen gebeuren meestal ook zo weer kwijt. Als je je laat leiden door je angsten dan doe je immers helemaal niets meer.
En dan, het leven loopt toch altijd anders. Komt tijd, komt raad.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
