WONEN IN ITALIË – Tuin-leven
Negen uur 's avonds. Ik ga nog even op m'n bankje zitten om te genieten van de zonsondergang boven de heuvels waar ik tegenaan kijk. Heb zoals iedere avond een half uur met m'n gietertje door de tuin gelopen om bloemen en moestuin water te geven.
De temperatuur is heerlijk. Mij hoor je niet klagen. Iedereen praat maar over de hitte. Maar in mijn herinnering was het vroeger, tijdens onze vakanties in Italië, ook altijd 35 graden. Je moet er een beetje je levensstijl op aanpassen.
Ik werk ook gewoon door in de tuin. Na een half uur druipt het zweet van m'n hoofd en ga ik even in de schaduw. Droog m'n gezicht af, drink een halve liter mineraal water, rust even uit en ga opnieuw aan de slag.
Toen ik terugkwam uit Nederland had Giorgio keurig mijn gazon gemaaid maar stond er wel overal onkruid. M'n hele tuinpad vol klaver, dat was nog het ergste. Inmiddels heb ik wat borders schoon en is de moestuin aan de beurt.
Ik maak eerst de ruimte rondom de groentes schoon. De basilicum wordt al bijna overwoekerd. Aan het eind van de middag voel ik al m'n spieren. Ik zweet als een otter, alles doet me zeer, maar wat is dat lekker.
Nooit smaakt een pilsje zo heerlijk als na al dat geploeter. En na m'n biertje ben ik nog vaak bezig uitgebloeide rozen af te knippen, of loop ik frambozen, courgette-bloemen en courgettes te verzamelen in een vergiet.
Er gebeurt van alles in m'n tuin. Maandagmorgen zat ik met een Duitse vriend hier op het terras een Italiaans boek te lezen toen ik opeens Totò met iets in z'n bek zag aankomen. Toen ie dichterbij kwam, zag ik dat het een slang was, een adder met een platte kop. Ik gilde het uit.
De vriend pakte meteen een stok en tilde daar de slang mee op. Hij was dood. Totò had hem doodgebeten nog voordat ie hèm had kunnen bijten.
De poezen hebben een heerlijke zomer. Overdag liggen ze uitgeteld op het terras of in één van de tuinstoelen en moet ik ze eruit gooien om zelf te kunnen zitten.
's Nachts zetten ze met andere poezen de boel op stelten. Soms maken ze de hele buurt wakker met hun gekrijs.
De ochtenden zijn ook al zo heerlijk. Vaak laat ik de kussens buiten op de stoelen liggen en kan ik zo met m'n ontbijt en krant neerzijgen. En vanaf het moment dat de zon op de vlinderstruik schijnt, fladderen tientallen kleurige vlinders rondom de bloemen. Een schouwspel dat nooit verveelt.
Ik geniet dus erg in m'n eigen bubbel maar het is nu ook weer niet zo dat ik m'n ogen sluit voor wat er in de wereld gebeurt. Om dichtbij huis te blijven: het bestuur van Piemonte heeft de hoogste staat van paraatheid afgekondigd om bosbranden te voorkomen. Een ieder die ook maar 1 lucifertje in de natuur aansteekt, kan een bekeuring krijgen van 200 tot 2000 euro.
De noodtoestand i.v.m. de droogte is al langer van kracht. We mogen alleen nog maar water gebruiken voor onszelf, wassen, koken e.d. maar de tuin mag niet meer besproeid worden en het opzetten en vol laten lopen van badjes is ook verboden.
Het spektakel van twee volwassen mensen die als dolfijnen in een kinderbadje rondpoedelen, blijft me dus dit jaar bespaard. En ik, met mijn gietertje, ben vast ook strafbaar.
Voorlopig blijft het warm. De temperatuur gaat morgen nog ietsje omhoog. De zomer heerst. Tot laat in de avond klinken kinderstemmen. In het priëel van buurvrouw Rosa zitten de buren bij elkaar.
En volgend weekend wordt voor het eerst in drie jaar het aardappel- of Sint Annafeest gehouden. Dat betekent duizenden bezoekers, marktkramen, kermistenten, gezamenlijk eten en vijf avonden dansen. Ik heb erg veel zin om dan 'ns goed uit m'n dak te gaan...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
