WONEN IN ITALIË – Toneeldebuut
Woensdagavond was het dan zo ver. Sara, onze eigen Sara, die de enige winkel van het dorp runt, zou haar debuut maken als actrice. Daar moesten we natuurlijk allemaal bij zijn. Dus op naar Carcare.
Sara had mij twee jaar geleden verteld dat ze sinds kort op een cursus acteren zat in Carcare. Het was iets heel nieuws voor haar. Ze wil zich graag verder ontwikkelen en dit was iets wat haar aantrok.
Al gauw ging ik met nog drie vriendinnen uit het dorp op een donderdagavond naar Carcare om Sara van de cursus op te halen en daarna samen een pizza te eten. Ze straalde, hier kreeg ze energie van.
Dit jaar schreef ze zich voor het tweede jaar in. "Kunnen wij je ook een keer zien?" vroegen we haar. Nou... aarzelde ze. Op 14 februari was er een uitvoering maar het stelde volgens haar niet veel voor.
Maar zoals dat hier gaat met ieder nieuwtje, het hele dorp was al gauw op de hoogte. Er werd een restaurant gereserveerd, de voorstelling begon om 9 uur en er moest ook gegeten worden. Er werd geld ingezameld voor een mega-bos bloemen. En op woensdagavond de 14e, dè dag, verzamelden we ons bij de bar.
We zouden om half 7 vertrekken maar om half 7 was er nog niemand. Daarna druppelde de één na de ander binnen. Iedereen nam eerst nog op z'n gemak een biertje of een wijntje. Om tien over 7 vertrokken we uiteindelijk, verspreid over verschillende auto's. Ik reed met Anna mee.
Tegen achten waren we in het restaurant. We hadden drie kwartier om te eten. Ik moet zeggen dat de keuken van het restaurant geweldig was. We zaten net en de eigenaar zette al vier bladen vol antipasti voor ons neer. Ook maakte hij een paar flessen rode wijn open. De stemming was opperbest.
Daarna verlieten ook nog een stuk of twaalf vervolggerechten de keuken: tagliolini met pesto had ik, heerlijk.
Om kwart voor negen stonden we zo'n beetje tegelijk op en renden we naar de kassa.
We hadden geen idee waar het theater was. Na wat rondvragen, kwamen we even na negenen binnen. Sara had gevraagd om 5 minuten later te beginnen, want ze kent haar pappenheimers.
De benedenzaal was al vol en met z'n allen bezetten we het balkon. Blijkbaar niet zonder herrie want Sara zei gisteren tegen mij: ik hoorde een geraas op het balkon en ik dacht: dat zijn de mensen die voor mij komen.
Beneden in de zaal zaten ook haar moeder, dochters, schoonzus en tante. Het gordijn ging open en de ene na de andere acteur verscheen op het toneel en reciteerde een gedicht over de liefde, het was immers Valentijnsdag!
Het waren 32 gedichten op hoog niveau, o.m. van Dante en Shakespeare. Meer dan wat losse zinnen heb ik er niet van gevolgd. Van anderen hoorde ik dat Sara een paar gedichten voordroeg die weinig positiefs over de liefde te melden hadden.
Zodra onze heldin op het toneel verscheen, begonnen we allemaal als gekken te filmen en te fotograferen. Vandaar ook dat ik de helft van de gedichten nauwelijks heb gehoord.
Na afloop volgde buiten de huldiging. We kwamen woorden te kort om haar te zeggen hoe goed we haar vonden. Stralend stond ze boven haar oranje en rode rozen te glimmen. Ik denk dat ze ook ontroerd was door de grote opkomst uit haar dorp.
Eén ding maakte de avond wel duidelijk: we houden van Sara.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
