WONEN IN ITALIË – Su e giù
Zondag zaten we nog met een heel stel voor de bar in de zon koffie te drinken. Elisa en Rino hadden een paar weken terug al het terras ingericht met het vrolijk gekleurde terrasmeubilair. De lente kon beginnen.
Dinsdagochtend vroeg op weg naar de badkamer keek ik even naar buiten en kreeg een schok. Er lag een dikke laag sneeuw. Het leek verdomme wel december. Ik schoot meteen in de stress want ik ga voor een weekje naar Nederland.
Mijn vriendin Wil is jarig en bereikt een kroonjaar, daar moet ik echt bij zijn.
Met de kans op sneeuw kan de reis deze keer nog een hele toer worden. Na Aosta stijgt de weg tot boven de 1800 meter. Pas dan komt de tunnel van de Sint Bernard-pas. Er is regen voorspeld maar op die hoogte wordt dat sneeuw.
Ik ga er maar vanuit dat de wegen schoongeveegd worden, zeker met het oog op het paastoerisme. Maar het maakt me toch wat zenuwachtig.
Ik heb winterbanden, sneeuwkettingen liggen achterin de auto. Maar als die nodig zouden zijn, krijg ik die van z'n levensdagen niet om die banden. Dat weet ik nu al.
De hele week staat altijd in het teken van zo'n naderend vertrek. Ik doe de was, maak het huis schoon, koop ruim kattenvoer in en moet aan allerlei dingen denken die ik voor deze reis nodig heb.
Natuurlijk het cadeautje voor mijn vriendin, maar deze keer bv. ook papieren voor de belasting.
"Ga je weer 'su'?" zeggen de Italianen dan. "Ga je weer naar boven?" De terugweg is 'giù'. "Quando vieni giù?" Wanneer kom je (vanuit het verre noorden) weer terug?"
Ik had eens een Duitse vriendin uit München, Brigitte, die zich ernstig had verliefd op een koraalduiker uit de Golf van Napels.
In die tijd kwam ik daar ook nogal eens, ook door een romance met ene Antonio. Brigitte en ik reisden wat af en alles met de trein. We kwamen elkaar ook regelmatig tegen op het station van Napels.
Toen leerde ik de uitdrukking kennen. Ze schreef me ook brieven waarin ze om de haverklap aankondigde weer 'giù' te gaan.
Tot de geliefde een longembolie kreeg en ze in het ziekenhuis werd geconfronteerd met zijn vrouw en kinderen die bezorgd rondom zijn bed zaten.
Mijn romance met Antonio ging ook voorbij dus bleef ik 'su'. En nu op mijn 'oude dag' sjees ik weer op en neer, 'su' en 'giù'. Maar nu voor mijn vrienden voor het leven en dat is de moeite echt wel waard.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
