WONEN IN ITALIË – Slingers ophangen
Het is winter. Het is zonnig maar koud. En vooral...heel erg stil. Woensdag was ik even in Camerana en je kon daar bijna met je ogen dicht de straat oversteken, want er kwam nauwelijks verkeer voorbij.
Dat betekent dat je nu echt je eigen slingers moet ophangen en daar ben ik toevallig heel goed in. Bij mistige grauwe dagen kan ik met veel plezier thuis kneuteren. Maar ik zoek mijn vertier ook geregeld buitenshuis.
Zoals maandag in Turijn. Met vriendin Egle zou ik de Galleria Sabauda gaan bezoeken. Zij kwam met de trein uit Busca (Cuneo) en ik was natuurlijk met de Panda.
De Galleria zit in het koninklijk paleis en het is beleid dat je eerst dat hele paleis door moet struinen voordat je eindelijk in de Galleria belandt. Nu is dat geen straf maar daardoor hebben we maar een deel van het museum kunnen bekijken.
Het paleis is zeer overdadig ingericht, alles is er letterlijk goud wat er blinkt, maar het heeft ook prachtige schilderingen zoals de danseressen in de balzaal. Ook de wapenzaal is indrukwekkend.
Daarna hebben we in een knus restaurantje gegeten en nog wat rondgewandeld onder de 'portici' waar het barst van de leuke winkels. Een heerlijke dag.
Maar God straft onmiddellijk, want toen had ik op een ochtend opeens geen warm water. De douche trakteerde mij al een aantal weken op een gulp koud water als ik me net onder de hete douche had ingezeept. Ik sprong opzij, maar bedacht toen dat ik altijd gehoord had dat het heel gezond is om jezelf met koud water af te douchen.
Twee dagen later was ik snotverkouden en had ik ook in de keuken geen warm water meer. Gelukkig meldde zich, na mijn telefoontje, snel een meneer die de boiler kwam repareren. Hij slaagde er wonderwel in en ik was weer 160 piek armer.
Maar wat zag ik daar? Naast de eettafel in de keuken lag een plas water, afkomstig van de douche. Lekkage. En zo is er altijd wat met zo'n huis.
In het dorp gaat het leven een tandje langzamer door, maar er zijn toch ontwikkelingen. Het grote restaurant 'La Vetta della Langhe' gaat weer open!
Dat is natuurlijk heel goed nieuws. Het is een prachtig groot restaurant dat tijden heeft gekend dat het ieder weekend vol zat. Zo triest om dat leeg te zien staan. Sinds de covid-epidemie was het gesloten maar er wordt nu volop in gewerkt en als alles volgens plan verloopt, gaat het in het voorjaar open.
Er ging een schok door Mombarcaro toen twee weken geleden de jongste dochter van Sara het dorp verliet. Ze had een au pair adres in Kopenhagen gevonden en trok de wijde wereld in. Die dappere Elenia,19 jaar oud, en nooit buiten Italië geweest, pakte zomaar het vliegtuig en vertrok op eigen houtje naar Kopenhagen.
En o,o wat zagen enkele familielede een kudde beren op de weg, maar haar moeder en ook wij buitenlanders juichen haar stap natuurlijk van harte toe. Tot dusver komen er alleen maar goede berichten uit de stad van de zeemeermin. We hadden eigenlijk niet anders verwacht.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
