WONEN IN ITALIË – Samen naar Turijn
Ferragosto is ook weer voorbij. Het is het hoogtepunt van de Italiaanse zomer. Het valt samen met Maria Hemelvaart op 15 augustus. Iedereen is dan vrij en brengt de dag door met zijn familie.
Maar deze dame niet. Ik was uitgenodigd op een Ferragostofeest maar had sterke behoefte aan een mensloze dag. Lekker in de tuin. Lezen, wat aanklooien.
Dat komt doordat ik een gezellige maar wel hele intensieve week achter de rug heb. Mijn vriendin Wil kwam logeren en we zouden ook twee dagen naar Turijn gaan.
Control freak als ik ben, was ik twee weken geleden al een keer naar Turijn gereden om te zien hoe ik moest rijden, waar ik kon parkeren en in wat voor hotel we terecht zouden komen.
Nu is die vriendin van mij een nogal ondernemend type. In de week voor haar vertrek naar Piemonte had ze samen met haar dochter een rondje Baltische Staten en Helsinki gedaan. Dat bleek toch wel een beetje veel en eenmaal thuis werd ze ziek.
Het kwam geen moment in haar op om af te zeggen en met een vracht paracetamol achter haar kiezen, stapte ze in Genua het vliegtuig uit. Ik had thuis uit voorzorg de ijskast volgestouwd met sapjes, fruit en licht verteerbaar eten.
Toen de deuren van de gate open gingen en ze daar in een lange zomerjurk verscheen, was ik zoals altijd erg blij haar te zien. "Ik voel me beroerd" zei ze opgewekt en volgde me naar de auto. Ik reed meteen naar ons vaste strandtentje om daar even iets te eten.
Zittend aan een tafeltje aan het strand met uitzicht op zee en voorzichtig etend van een 'caprese' (mozzarella met tomaat) knapte ze zienderogen op. In mijn tuin, even later, stond een lekkere stoel in de schaduw voor haar klaar. Ze kan namelijk niet tegen de hitte (maar komt toch altijd in hoogzomer).
Op dag twee smaakte haar wijntje haar alweer, dus het ging de goeie kant op. Op dag drie waren we klaar voor Turijn. Maar wat was het heet! De Panda leek wel een oven. De navigatie in mijn telefoontje functioneerde perfect, alleen kon ik met alle ramen open, plus de airco op 4 de stem die mij de weg wees, niet goed verstaan. Het laatste stuk moest alles dan ook potdicht, airco uit. Met bezwete koppen kwamen we bij ons hotel aan.
De hitte viel zwaar over ons heen toen we even later naar buiten liepen. Gelukkig heeft Turijn veel galerijen waaronder je relatief in de koelte loopt. We bezochten het Filmmuseum, het Egyptisch museum, de Dom met de lijkwade en liepen kilometers van het ene plein naar het andere.
Op bijna ieder plein waren we wel toe aan een beetje vocht: een biertje, een aperol, een glas witte wijn, maar ook veel water. Mijn vriendin vond Turijn fantastisch, zo rijk en zo stijlvol. Zelf vind ik onder meer de verlichting erg mooi. Zodra het schemerig wordt, springen die mooie ouderwetse lampen in de galerijen aan, een prachtig gezicht.
's Avonds aten we op een terras op de Piazza San Carlo. Mooier kun je in Turijn haast niet zitten. Wel goedkoper. Maar wie maalt daarover voor die ene keer.
In het hotel kregen we allebei een éénpersoonskamer op de vijfde verdieping. Warme lucht stijgt op, dus daar was het niet te harden. Ik zette de airco aan, dat hielp een beetje.
De volgende ochtend hoorde ik van Wil dat ze alle handdoeken in koud water had gedrenkt en over zich heen had gelegd. Zo was ze in slaap gevallen.
Maandag gingen we aan het eind van de middag weer terug naar Mombarcaro. Mijn vriendin had nog één wens voor haar vertrek naar Nederland: eten bij Lele in Murazzano.
Daar krijg je een Piemontese maaltijd waar geen eind aan komt: appetizers, voorgerechten, pasta's, vleesgerechten met groente, een stuk of drie toetjes, espresso en tot slot zetten ze de fles Limoncello ook nog bij je op tafel. Wil nam twee Limoncello's. Toen wist ik zeker dat ze weer beter was.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
