WONEN IN ITALIË – Rijbewijs
Ik heb sinds enkele dagen een Italiaans rijbewijs. Het is best een gedoe als je je rijbewijs hier voor het eerst moet verlengen. Mijn Nederlandse rijbewijs liep op 13 januari af en omdat ik niet meer in Nederland sta ingeschreven, moest ik verlenging in Italië aanvragen.
Het eerste wat je je dan afvraagt, is: hoe werkt het hier, waar doe je zoiets? Het is ook zo fijn dat je dan van niemand een eenduidig antwoord krijgt. De ene buurman zegt: bij een rijschool, de ander heeft zijn rijbewijs verlengd bij de 'motorizzazione' (een soort rijksdienst voor het wegverkeer), de derde kijkt moeilijk.
Ik liep maar eens langs bij een autorijschool in Ceva. Daar kon ik inderdaad m'n rijbewijs verlengen. Een aardige dame kopiëerde m'n paspoort, noteerde m'n 'codice fiscale' en maakte een pasfoto. Ze nam ook 1 dag m'n rijbewijs in, omdat ze daarmee en met mijn andere gegevens naar de 'motorizzazione' in Cuneo moest.
Er zat ook een medische keuring aan vast. Dat is hier verplicht, ongeacht je leeftijd. En dus stond ik op een zwoele oktoberavond buiten voor de rijschool te wachten op de keuringsarts. Er waren nog een stuk of zes wachtenden. Ik raakte in gesprek met een vrouw die een hoogbejaarde man begeleidde. Ze was zijn nicht. Hij zou de volgende dag 90 worden, vertelde ze trots en ook hij was daar voor de keuring.
De man was z'n hele leven boer geweest en woonde nog steeds in de boerderij van z'n ouders. Voor hem en zijn nicht was het de gewoonste zaak van de wereld dat z'n rijbewijs werd verlengd. Tja, zonder auto begin je hier weinig, zeker als je ergens buiten woont. Deze man zou blijven rijden zolang hij nog enigszins rechtop in zijn auto kon blijven zitten.
De keuringsarts kwam gehaast aanlopen. Hij deed dit klusje er duidelijk bij. De bijna 90-jarige 'krasse knar' was als eerste aan de beurt. Na een minuut of tien kon ik binnen komen. Mijn voorganger was goedgekeurd en liet me dat in het voorbijgaan, zwaaiend met een papier, weten.
Ik moest eerst een stapel papieren invullen over m'n gezondheid. Daarna stelde de dokter nog wat vragen, met name of ik medicijnen innam en welke dan. Gelukkig hoef ik niets in de nemen en het enige wat ik toen nog moest doen was een ogen-test. Toen was ik goedgekeurd.
Na betaling van 50 piek begon nu het wachten tot mijn nieuwe Italiaanse rijbewijs klaar zou liggen in Cuneo. Dat kon wel een week of zes duren. De Italiaanse politie ging nu eerst contact opnemen met de collega's in Nederland, ik neem aan om zich ervan te vergewissen dat ik geen openstaande bekeuringen of andere zaken op m'n kerfstok had.
De laatste vijf weken van het jaar was ik in Nederland. Ik maakte me toch een beetje zenuwachtig of m'n rijbewijs er bij terugkomst wel zou liggen. Ik kwam op 3 januari terug en de 13e zou m'n rijbewijs verlopen.
Op een mistige december-ochtend in Uden parkeerde er opeens een politieauto in het parkeervak naast me. De agenten stapten hun auto uit en kwamen naar me toe. "Waarom hebt u een Italiaans kenteken?" vroeg één van hen me een beetje streng. Ik vertelde dat ik in Italië woonde maar vaak naar Uden kwam om mijn moeder te bezoeken.
"Mag ik uw rijbewijs even zien?" Ik pakte het document uit m'n tas en vertelde dat ik al een nieuw rijbewijs had aangevraagd want, zoals hij kon zien, was dit bijna verlopen. Hij bestudeerde het kaartje en rommelde wat met z'n telefoon.
"Ik zie hier dat de Italiaanse politie uw Nederlandse rijbewijs per 4 december al ongeldig heeft verklaard", deelde hij me triomfantelijk mee. "Daar gaan we niet moeilijk over doen hoor" stelde hij me gerust. "Nog een prettig verblijf bij uw moeder" en weg waren ze.
Ik voelde me helemaal opgelucht. Het proces van de verlenging van mijn rijbewijs was in Italië dus gewoon doorgaan. Ja, waarom ook niet. Toch voelde ik me nu pas gerustgesteld.
En toen ik enkele weken later in Ceva bij de autorijschool binnen stapte, lag ie daar klaar. Mijn mooie nieuwe Italiaanse rijbewijs. Het is vijf jaar geldig.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
