WONEN IN ITALIË – Pizzafeest
En dan zit ik opeens temidden van ouders, kinderen en onderwijzers pizza te eten op een feestavond die het schooljaar afsluit.
Een Nederlandse vriendin heeft mij gevraagd met haar en de kinderen mee te gaan en dat doe ik graag.
Het restaurant heeft twee lange tafels opgesteld: één voor de kinderen en één voor de volwassenen. De kleuterschool is ruim vertegenwoordigd en je moet wel een hart van steen hebben om niet constant van de ene vertedering in de andere te vallen.
Al die schattige mannetjes en vrouwtjes. Sommigen heel netjes aangekleed, de meesten gewoon in t-shirt en korte broek.
"En wat vind je van m'n bloes?" vraagt Davide van vijf aan de even oude zoon van mijn vriendin. Hij staat daar met een lichtblauw overhemdje aan op een donkerblauwe spijkerbroek, met z'n olijfkleurige huid en donkerbruine krulletjes nu al een adonis.
De zoon van mijn vriendin met zijn spierwitte haren wordt als een held binnengehaald. Hij is buitengewoon populair. Sowieso omdat het een lieverd is, maar zijn witte haar geeft hem voor de Italianen een bijna filmsterachtige allure.
Ik stel me voor aan de moeders rondom mij aan tafel: Era, Jessica en Elenia. Ze zijn allemaal even vriendelijk. Met argusogen houden ze de kindertafel in de gaten. De vaders zitten aan het andere uiteinde van de tafel. Allemaal aan een biertje. Het valt me weer op dat geen van de vrouwen hier alcohol drinkt.
Inmiddels is het pizza-feest begonnen. Om het kwartier wordt ons een pizzapunt aangeboden, telkens van wisselende samenstelling. Na drie punten houd ik het voor gezien.
Als de kinderen eenmaal de afsluitende pizzapunt met Nutella hebben gegeten, breekt de hel los. Ze hollen naar buiten, komen weer naar binnen. Vestjes worden te voorschijn gehaald en aangetrokken. De eerste kapotte knieën moeten verbonden worden. Eén van de moeders aan tafel geeft inmiddels de borst aan een peuter van ruim een jaar.
Om een uur of kwart over tien besluiten we naar huis te gaan. De dochter van mijn vriendin is inmiddels niet weg te slaan bij de geiten in een belendende stal.
De onderwijzeressen nemen hartelijk afscheid van ons. De kinderen zijn dol op ze. Ze vechten de hele avond voor een plaatsje op schoot bij één van hen. Tot mijn verbazing word ik ook hartelijk door één van de juffen omhelsd en zelfs gekust. Dat ben je gewoon helemaal niet meer gewend.
Als we terugrijden naar huis moet mijn vriendin stilhouden voor een kudde zwijnen. Een grote dikke springt over de weg terwijl een kleintje vlak voor het linkervoorwiel van de auto dartelt. Dieren op de weg, dat is hier zo gewoon.
Het was een bijzondere avond. Ongedwongen en vrolijk. Komend weekend ontvangen mijn vriendin en haar man de eerste gasten op hun 'glamping' Meriggiare. Met vereende krachten hebben ze afgelopen maanden gewerkt om een klein paradijs te scheppen.
Zelf bouwden ze een knoeperd van een zwembad. Mag eigenlijk niet maar voordat de Italianen met al hun regels op de proppen kwamen, was het al bijna klaar. En dan zijn de instanties hier ook de beroerdste niet.
Maar het is de moeite waard. Tussen de bomen staan de volledig ingerichte tenten/chalets met uitzicht op het dal en de bergen. Als je hier nog niet bijkomt van de stress, dan weet ik het niet meer...
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
